Jelle Klaas is mensenrechtenadvocaat verbonden aan het Nederlands Juristen Comité voor de Mensenrechten (NJCM) en daarmee aan het PILP (The Public Interest Litigation Project). Als waarnemer heeft hij zittingen bijgewoond van het maxiproces tegen de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging. In een interview met El Nacional stelt hij alvast voorzichtig “bezorgd” te zijn over de handhaving van mensenrechten in en om dit strafproces. “Zelfs als je een mening hebt die ongrondwettig is, of die als zodanig wordt ervaren, heb je het recht om jezelf uit te drukken. Ik was met name bezorgd over de zaak van het parket, dat meent dat, omdát het referendum volgens hen ongrondwettelijk was, het meteen ook ongrondwettig zou zijn om erover te Twitteren, een protest te organiseren of om op vreedzame wijze burgerlijk ongehoorzaam te zijn.” (Let op: mijn eigen vertaling vanuit het Catalaans, dus twee schillen verderop) Volgens Klaas begrijpen “ze” daar niet helemaal de essentie van het recht om te demonstreren. Quixart heeft daar zeer effectief op gewezen. De strafeisen tegen hem (en de anderen) zijn dan ook buitensporig, er lijkt nog steeds geen bewijs te zijn geleverd voor het gebruik van geweld of het aanzetten daartoe, zodat de beschuldiging van “rebellie” al helemaal te stevig lijkt. Hij hekelt ook de weerbarstigheid van het hof om internationale waarnemers toe te laten.
Ik ben benieuwd naar de uiteindelijke bevinding van de waarnemer en zie ernaar uit.
.
.
Uit deze voorlopige reactie blijkt volgens mij (Lirb) al een grote twijfel over de eerlijkheid van dit strafproces. Maar dan moeten we er ook bij bedenken dat misschien wel de meest ernstige vertekening in het beeld bestaat uit de weigering, door het hof, om de getuigenissen toe te staan van voorgestelde kandidaten van de verdediging, waaronder de VN Rapporteurs voor de mensenrechten en de rechtsorde (David Kaye, Alfred de Zayas, Michel Forst – omdat het hof het aanmatigend en onnodig vindt zich de juridische les te laten lezen), de Ombudsman van Catalonië (Rafael Ribó), de chef van de Catalaanse gezondheidsdienst (David Elvira, die had kunnen verklaren dat er werkelijk meer dan 1000 gewonden zijn gevallen onder de burgers op 1 October 2017), de politiemensen Hugh Orde en Duncan McCausland (die ervaren zijn met politieoptreden bij onlusten in onder meer Noord-Ierland en die vanuit hun deskundigheid het politieoptreden ter voorkoming van het referendum zouden hebben bekritiseerd maar die door het hof zijn geweigerd omdat hun mening over het politieoptreden op 1 october niets zou toevoegen aan de vakkennis die er in Spanje reeds zou bestaan). De lijst van “afgevallen kandidaten” is echter veel langer, met bijvoorbeeld historicus Paul Preston, Noam Chomsky en een paar Nobelprijs winnaars (zie verwijzingen hieronder). En dan ontbreken ook nog eens de betrokkenen die in het buitenland de vrijheid hebben gezocht en via videoverbinding zouden hebben kunnen deelnemen (Carles Puigdemont, Marta Rovira en Anna Simó.)
Het werkelijke onrecht van de zaak kan dus slechts deels worden waargenomen bij de zittingen. Want Spanje verstaat helaas “de kunst van het weglaten” maar al te goed.
.
Noot. Het hooggerechtshof heeft op 1 februari bekend gemaakt welke getuigen wél en welke getuigen niet zullen worden gehoord in het maxi-proces.
Zie hiervoor:
Scribd upload:
In het Catalaans bij Scribd getiteld: Interlocutòria del Tribunal Suprem del judici del procés. Text íntegre de la interlocutòria d’admissió de testimonis i proves
CAUSA ESPECIAL/20907/2017, 3.3 op pp. 45-6