De duurzame farce van “het vredesproces”

Non è ancora finita la commedia!
.
De VS en Israel zijn twee handen op één buik. Toch houdt de Goegemeente vast aan de farce van “het vredesproces”. De VS wordt klakkeloos geaccepteerd als “bemiddelaar” in de “onderhandelingen” tussen Israel (bezetter / onderdrukker) en de Palestijnen (verzetplegers / onderdrukten). Dat is de traditie waar we ons blijkbaar aan moeten houden. Het misleidende perspectief werkt zeer sterk in het nadeel van de Palestijnen. Hun alleszins legitieme verzet wordt daardoor beschouwd als een weigering om zich “redelijk” op te stellen en hun acties lijken Israel het recht te verlenen op “zelfverdediging”. Maar een bezetter heeft helemaal niet het recht op zich te verdedigen tegen de verzetplegers. Dat gold voor de Seyss-Inquart en Rauter types in Bezet Nederland (die immers ook NIET het recht hadden om de mannelijke bevolking van Putten de dood in te jagen) en dat geldt nu ook voor de Israelische bezetters in de Bezette Palestijnse Gebieden (UN GA Resolution 45/130, document A/RES/45/130, d.d. 14-12-1990, https://www.un.org/unispal/document/auto-insert-184801/; nadere duiding https://nlginternational.org/…/nlg-international…/; cf. voor meer bewijsplaatsen en argumentaties, zie http://www.lirb.nl/…/israel-cannot-claim-the-right-of…/). De zogenaamde vredesonderhandelingen (het “vredesproces”, de “routekaart”) (be)geleid door de VS zijn altijd gebaseerd gebleven op, zoals Rashid Khalidi stelde naar aanleiding van de sessies in Madrid in 1991 ter voorbereiding van de Oslo accoorden, “the assumption that the problem was simply «mistrust and suspicion» and lack of «confidence» between two implicitly equal sides, rather than that one was in illegally military occupation of the territory of the other, and in effect had its boot on the other’s neck” (Rashid Khalidi, Brokers of Deceit. How the US Has Undermined Peace in the Middle East, Beacon Press, Boston 2013, 35). Deze kwalijke fictie van gelijkwaardigheid verhult een fundamenteel ongelijke strijd. Dat zie je als reflectie terug in de woordkeuze van “de oorlog” tussen Israel en xxxx (PLO, Hamas, Fatah, maakt niet uit). Er kan immers geen sprake zijn van een “oorlog” tussen een bezetter en het verzet. Woorden als “repressie” en “onderdrukking” zijn dan meer op hun plaats.
.
En zo mogen we deze dagen zien hoe Biden probeert te komen tot een “vredesaccoord” of althans een “wapenstilstand” of althans een gedeeltelijke gevangenenruil om toch nog even zijn blazoen op te vijzelen. De zelfverklaarde Zionist Biden stuurt daartoe de derde generatie Zionist Blinken op pad (https://www.youtube.com/watch?v=oaJwkI7AIZE; https://www.palestinechronicle.com/antony-blinken-the…/; https://www.helsinkitimes.fi/…/24380-anthony-blinken…). Het zal de “legacy” van “Genocide Joe” niet wezenlijk kunnen bijstellen. Want mogelijk wordt er een opzichtige concessie gedaan door de Israeli om vervolgens de genocide gewoon te kunnen blijven voortzetten. Zo geschiedde het ook in 1991, toen de Israeli “relieved some of the burdens of occupation, giving the illusion that Israel was moving toward peace with the Palestinians, while leaving in place and indeed allowing for the reinforcement of all the fundamental elements of Israeli occupation and settlement in the occupied Palestinian territories” (Khalidi, op cit., 36). De desillusie over “het vredesproces” dat culmineerde in het bedrog van de Oslo Accoorden leidde in 2000 tot het uitbreken van de Tweede Intifada –– een explosie van legitiem verzet van de onderdrukten tegen hun bezetters (Khalidi, op cit., 38). En nog steeds geldt dat “the grotesquely misnamed «peace process» that emerged from this fatally flawed negotiating architecture has been rolling along majestically ever since” (ibid.).
.
Een slotaccoord van Biden zal naar verwachting niet kunnen voorkomen dat Israel grote delen van het toch al zo kleine concentratiekamp “Gaza”, de afgegrendelde Gazastrook, onder directe militaire bezetting zal houden (de Philadelphi-corridor van Rafah in het Zuid-westen en het inmiddels tot desolaat Marslandschap gereduceerde noordoosten); een eventuele wapenstilstand zal formeel tijdelijk zijn; de levensomstandigheden van de ontredderde bevolking van Gaza zullen niet de gelegenheid krijgen om duurzaam te verbeteren (om de druk op de ketel te houden als stimulans tot “vrijwillig” vertrek of anders de dood door ontbering); en vroeg of laat zal er een incident zijn –– geheid –– dat door de Israeli zal worden gebruikt om het accoord op te blazen, nog vóór de afgesproken termijn zal zijn verstreken, ongetwijfeld met een hoop tamtam en de inzet van de parapluterm “holocaust” ter legitimatie van de hervatting van hun eigen genocidale beleid. Want het doel van de Israeli blijft de verwezenlijking van het Grotere Israel, het Beloofde Land, onder exclusieve leiderschap en tot exclusief genot van een volk dat wordt geacht te zijn samengesteld volgens Zionistische identiteit (om via een omweg te verwijzen naar de “Jewish Nation State Basic Law” die de Knesset op 19 juli 2018 heeft aangenomen, waarvoor zie, bijvoorbeeld https://www.adalah.org/en/content/view/9569; https://www.middleeasteye.net/…/read-full-israels…; https://www.un.org/press/en/2018/gapal1407.doc.htm; Virginia Tilley. Beyond Occupation: Apartheid, Colonialism and International Law in the Occupied Palestinian Territories. Pluto Press, 2012, p. 215).
.
Er loopt geen route van Zionisme naar Vrede.