https://legal.un.org/ilc/texts/instruments/english/draft_articles/9_6_2001.pdf
De wet was al duidelijk in 2001: de Israelische staat moet al hun middelen en mensen terugtrekken uit de bezette Palestijnse gebieden en overgaan tot restitutie, compensatie en genoegdoening. Er kan sowieso geen sprake zijn van de uitbreiding van het gebied dat door “kolonisten” (steevast met hulp van het IOF) wordt bezet (zoals zélfs door de Veiligheidsraad is gesteld op 23 december 2016 (S/RES/2334 = https://www.un.org/webcast/pdfs/SRES2334-2016.pdf). Na herhaalde verklaringen van dezelfde strekking is de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof van 19 juli 2024 nu toch echt de luidste klop van de gaffel (waarvoor zie, desgewenst de “Summary of the Advisory Opinion of 19 July 2024” = https://www.icj-cij.org/node/204176).
Dan citeer ik nu uit de tekst van een resolutie van de Algemene Vergadering van 12 december 2001 over enkele verplichtingen die volgen uit de ontmanteling van de bezetting (https://legal.un.org/ilc/texts/instruments/english/draft_articles/9_6_2001.pdf):
CHAPTER II REPARATION FOR INJURY
Article 34 Forms of reparation
Full reparation for the injury caused by the internationally wrongful act shall take the form of restitution, compensation and satisfaction, either singly or in combination, in accordance with the provisions of this chapter.
Article 35 Restitution
A State responsible for an internationally wrongful act is under an obligation to make restitution, that is, to re-establish the situation which existed before the wrongful act was committed, provided and to the extent that restitution:
(a) is not materially impossible;
(b) does not involve a burden out of all proportion to the benefit deriving from restitution instead of
compensation.
Article 36 Compensation
1. The State responsible for an internationally wrongful act is under an obligation to compensate for the damage caused thereby, insofar as such damage is not made good by restitution.
2. The compensation shall cover any financially assessable damage including loss of profits insofar as it is established.
Article 37 Satisfaction
1. The State responsible for an internationally wrongful act is under an obligation to give satisfaction for the injury caused by that act insofar as it cannot be made good by restitution or compensation.
2. Satisfaction may consist in an acknowledgement of the breach, an expression of regret, a formal apology or another appropriate modality.
3. Satisfaction shall not be out of proportion to the injury and may not take a form humiliating to the responsible State.”
Responsibility of States for Internationally Wrongful Acts 2001. Text reproduced as it appears in the annex to General Assembly resolution 56/83 of 12 December 2001, and corrected by document A/56/49(Vol. I)/Corr.4.
https://legal.un.org/ilc/texts/instruments/english/draft_articles/9_6_2001.pdf
O ja, en dan snap ik toch de uitspraak van de Hoge Raad niet (waarover ik eerder heb bericht) omdat het toch grondwettelijk is vastgelegd dat internationale verdragen dwingend recht opleveren en niet resulteren in kwesties waar “ministers” (al dan niet verstandige mensen met kennis van zaken of zelfs maar een greintje integriteit of morele ruggengraat) naar eigen smaak en “inzicht” over moeten oordelen (https://uitspraken.rechtspraak.nl/details?id=ECLI:NL:HR:2025:1435). Over die verankering in de grondwet: “Bepalingen van verdragen en van besluiten van volkenrechtelijke organisaties, die naar haar inhoud een ieder kunnen verbinden, hebben verbindende kracht nadat zij zijn bekendgemaakt.”(Artikel 93, https://www.denederlandsegrondwet.nl/id/vlxups1a6c6w/artikel_93_rechtskracht_internationale)