Catalaanse Troebelen 36 – de wonderbaarlijke vermenigvuldiging van beklaagden

26 oktober 2018 door HJLirb

Wekelijkse demonstratie tegen de vervolging van Catalanisten in Girona (30 juli 2018), ©2018 Huib J. Lirb

Je zou zeggen dat de Spaanse Justitie zo onderhand wel bereid zou zijn een stapje terug te doen. Immers, in de loop van het vorige en het huidige jaar is er toch zeer stevige kritiek gekomen op de vervolging van Catalaanse politici (Puigdemont c.s.), opinieleiders (Quixart en Sànchez), kunstenaars (Valtonyc) en politieambtenaren (Trapero c.s.). De Spaanse Staat is schuldig aan het schenden van mensenrechten (waaronder dat van het zelfbeschikkingsrecht der volkeren) volgens de verklaringen van prominente specialisten op het gebied van mensenrechten en internationaal recht (Alfred Maurice de Zayas, Ben Emmerson, Aamer Anwar, Paul Beckaert) en van non-gouvernementele mensenrechtenorganisaties (Human Rights Watch, Amnesty International). Soortgelijke kritiek is impliciet in de weigering van Belgische, Zwitserse, Schotse en Duitse rechters om uitgeweken Catalanisten uit te leveren of over te dragen voor het delict van rebellie bij gebrek aan het gebruik van geweld of de aanstichting daartoe (zie voor verwijzingen desgewenst mijn eerdere artikelen in de serie “De Catalaanse Troebelen” op www.lirb.nl). Zo nu en dan horen we ook hard protest van politici in Europese landen (Vlaamse N-VA politici als Peter de Roover, zoals in De Afspraak van 19 october 2017, en Jan Peumans, voor welke zie, o.a.: https://www.demorgen.be/politiek/peumans-veroorzaakt-diplomatieke-rel-met-spanje-met-brief-naar-opgesloten-catalaanse-politica-b0759e3e/; en https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/10/17/opinie-pieter-bauwens-waarom-peumans-gelijk-heeft/) of in het Europees parlement (41 europarlementariërs op 3 october 2018, waarvoor zie (http://www.catalannews.com/politics/item/meps-wear-yellow-to-demand-release-of-catalan-leaders-from-jail; maar eerder al in februari: http://www.catalannews.com/politics/item/it-is-outrageous-to-have-political-prisoners-in-europe-says-un-expert).

Maar alle kritiek ten spijt, blijft de hele zaak onverminderd verhit doorstoven in een Europese doofpot terwijl het Spaanse Hooggerechtshof onder leiding van rechter Pablo Llarena de druk zelfs methodisch opvoert. De bekende beklaagden, waarvan enkelen nu al een jaar in voorlopige hechtenis zitten (https://www.elperiodico.cat/ca/opinio/20181015/editorial-un-any-de-preso-preventiva-7089805), zullen in de komende weken eindelijk formeel worden voorgeleid (https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/10/25/catalaanse-onafhankelijkheidsleiders-doorverwezen-naar-rechtbank/). Tot hun aanhoudende ongeluk, waarschijnlijk. Ze zullen moeten boeten, zo vrees ik, voor de organisatie van het referendum over de onafhankelijkheid van Catalonië en voor het uitroepen van de Catalaanse Republiek ten gevolge van de uitslag van dat referendum. Hoewel dat allemaal is gedaan volgens democratische procedures en principes, komt het gehele “proces” voor de Spaanse politiek-en-justitie (een eenheid in de Spaanse Staat) neer op “rebellie”, strafbaar met 25 of zelfs 30 jaar. Alsof het onrecht nog niet stuitend genoeg was, worden nu ook de leden van de kiescommissie, die vorig jaar netjes door het parlement was aangesteld (http://directe.larepublica.cat/acn/765134/marc-marsal-jordi-matas-marta-alsina-tania-verge-i-josep-pages-els-candidats-de-jxsi-i-la-), wegens hun “medeplichtigheid” aan dat democratische proces aangeklaagd voor de delicten van “ongehoorzaamheid” en “ongeoorloofde aanwending van bevoegdheden” (machtsmisbruik). Tegen deze mensen (Marc Marsal, Jordi Matas, Marta Alsina, Tània Verge en Josep Pagès) eist de aanklager nu een gevangenisstraf van 2 jaar en 9 maanden (http://www.ccma.cat/324/la-fiscalia-demana-2-anys-i-9-mesos-de-preso-per-als-sindics-electorals-de-l1-o/noticia/2883189/). Naar (mijn) verwachting zullen de honderden burgemeesters, schooldirecteuren en anderen die de stemlokalen hebben mogelijk gemaakt dadelijk ook aan de beurt komen. Ze waren van te voren reeds gewaarschuwd (https://www.bbc.com/news/world-europe-41262254; https://elpais.com/elpais/2017/09/13/inenglish/1505312479_083026.html). De Spaanse Staat is immers traditioneel wraakzuchtig….

Verantwoording. Voor de ondersteuning van de geldigheid van mijn beweringen kan ik desgevraagd (en voor zover redelijk) verwijzingen produceren.

Catalaanse Troebelen 35 – Rendementsverdubbelaars in de berichtgeving

26 september 2018 door HJLirb

Nederlandse correspondenten in Catalonië geven herhaaldelijk blijk van hun ongeloof over de ontwikkelingen daar zonder zich werkelijk ooit te verdiepen in de achtergronden en actualiteit van het onafhankelijkheidsstreven van de Catalanisten. Rop Zoutberg kwam tijdens de “diada” van 11 september, een jaarlijkse manifestatie van Catalaans onafhankelijkheidsstreven, met een onbenullig belevenis-stukje dat niemand aan verdere kennis of inzicht kon helpen (NOS 11 september 2018). De huidige president van Catalonië, Quim Torra, die zichzelf inderdaad belast ziet met het mandaat om de republiek te verwezenlijken, wordt in zijn “item” voor het NOS journaal smalend weggezet als “uiterst radicale separatist”. Zoutberg spreekt van “een soort marionettenbestuur”, waarbij we ons moeten voorstellen dat “gevluchte” (of is het “voortvluchtige”) Puigdemont aan de touwtjes trekt. Om Torra maar niet serieus te willen nemen! Het referendum van 1 october noemt Zoutberg eenvoudigweg “mislukt”, geheel volgens de officiële lezing van de de Spaanse Staat maar compleet in strijd met democratische principes (zie mijn Catalaanse Troebelen 33). Hij volgde een gezinnetje dat deelnam aan de manifestatie in Barcelona. De kijker ziet hoezeer de mensen zich druk maken over hun ideaal. “Ben je niet bang dat mensen op een dag niet genoeg hebben van al dit gedoe, zoveel protesten?”, vraag Rop aan zijn gastheer tijdens de manifestatie. Die antwoordt dan dat ze al een tijdje bezig zijn en dat het protest alleen maar groeit. “Dus het houdt voorlopig niet op?” Nee.

Gele linten in de openbare ruimte van Caldes de Montbui in juli 2018 verwijzen naar de eis tot de beëindiging van de vervolging van politici, bestuurders en leden van maatschappelijke organisaties die zich hebben ingezet voor de onafhankelijkheid van Catalonië. ©2018 Huib J. Lirb

Mooi interview hoor! Waarom nemen die protesten toe? Hoe kon de zaak zo escaleren? Waarom kiezen miljoenen mensen voor afscheiding van de Spaanse natiestaat? Een deel van het antwoord had je kunnen zien op de witte vlaggen in de achtergrond met de teksten”Llibertat presos politics”. Vrijheid voor de politieke gevangenen – of denk je niet dat mensen als Turull en Forcadell politieke gevangenen zijn, Rop? (“‘politieke gevangenen’, zoals de separatisten hen noemen”, lees ik in zijn artikel). Laatstgenoemde dame, moeder van jonge kinderen, was voorzitter van het legitieme parlement dat besloten had tot het uitroepen van de Catalaanse Republiek als gevolg van de uitslag van het referendum van 1 october. Deze dame zit nu al driekwart jaar (sic!) in voorlopig arrest zonder dus dat haar rechtzaak nog is begonnen! Rop! Het is alsof mevrouw Arib al ten maanden in voorarrest zit! Een ander deel van het antwoord had je kunnen zien op de televisiebeelden van 1 october 2017. Maar goed, dit verslag lijkt, net als de vele voorgangers, vooral te willen aangeven hoe vruchteloos het hele streven is. Anders gezegd: hoe zinloos. Geef het ’t toch eens eindelijk op mensen!

Alex Tieleman, de correspondent voor RTL en Trouw, weet zo mogelijk nog minder van de Catalaanse problematiek en struikelde rond 11 september in zijn verbazing over de wereld over de “schoonmaakploegen” die de gele linten uit de openbare ruimte verwijderen, symbolen die de wereld eraan moeten herinneren dat de Spaanse staat nu al bijna een jaar lang politieke gevangenen heeft (Trouw 11 september 2018). In zijn corresponderende televisieverslag voor RTL als “embedded journalist” – deze man is een rendementverdubbelaar – zagen we hem een nachtje (of zal het een uurtje zijn geweest) mee op pad gaan met een paar van die, zullen we zeggen, “politieke vandalen vermomd als milieuactivisten” (voor meer over de slag om de gele linten, zie mijn Catalaanse Troebelen 32). Oké, we weten het: Tabarnia is boos (“Tabarnia” is overigens een samentrekking van Tarragona en Barcelona, de Catalaanse steden waar de meeste Spaanse immigranten zijn komen wonen en werken; veel van die nieuwkomers zijn Spaanse nationalisten en zij gebruiken de term “Tabarnia” om aan te geven dat zij zich willen distantiëren van de Catalanisten, als waren zij geuzen in een merkwaardige verdraaiing van de geschiedenis).

Rop Zoutberg is nu ook naar Matarò gegaan met precies dezelfde insteek (NOS 24 september 2018). Kenmerkend genoeg wordt in de geschreven versie van zijn verslag gevraagd naar het perspectief van “één van ons”, een Nederlandse dame die er al twintig jaar woont. Zij verguist de separatisten en dreigt Catalonië te verlaten mocht het ooit tot onafhankelijkheid komen. Niet iedereen zal daar rouwig om zijn. In het televisie-item is nog meer mis. Daar horen we een Catalaan – die José (Castiliaans) heet en niet Josep (Catalaans) en bovendien ironisch genoeg dezelfde achternaam draagt als de opvolger van Rajoy als nieuwe voorzitter van de Partido Popular – in hard Castiliaans klagen over het dreigende geweld van de mensen die de gele linten ophangen.
Zoutberg’s bron is een Tabarnia-Catalaan dus die de suggestie wekt dat de Catalanisten gewelddadig zouden zijn. Niet om het een of ander maar als er een miljoen Catalanisten bijeen komen op de Diagonal op 11 september dan verloopt die dag zonder incidenten. Zodra de rechts-radicale unionisten met een paar duizend man komen, dan zijn er altijd weer opstootjes die zij zélf blijken te hebben aangesticht. En als de bevolking wordt opgeroepen om hun democratische wil te uiten in een referendum – net zo legaal als een opiniepeiling van Maurice de Hond (wat kan er “verboden” aan zijn?) – dan timmert de Spaanse politie duizend mensen naar de eerste hulp!

En Rop Zoutberg ging met het begin van het item al de mist in – en met hem het ankertje Trip van de NOS bij de introductie – met de mededeling dat de gele linten het symbool zijn van het separatisme. Nou, eh, dat klopt gewoon niet. Die gele linten zijn een aanklacht tegen het feit van de politieke vervolging van mensen die zich vreedzaam inspannen voor de afscheiding. De tegenstanders van die vervolging zijn heus niet allemaal separatisten. De burgemeester van Barcelona, bijvoorbeeld, Ada Colau (Podem) is tegen de onafhankelijkheid maar ze droeg tijdens de Diada herdenking wél een geel lintje. En op camera heeft ze zich uitgesproken tegen de politieke vervolging met een fel beroep op de huidige regering om alles te doen om er een einde aan te maken. Dat roepen ook specialisten van internationaal recht, óók op de podia van de Verenigde Naties – ik heb daar herhaaldelijk stukkies over geschreven (min of meer expliciet in o.m. Catalaanse Troebelen nrs. 5, 16, 20, 22, 26, 31). Maar voor Rop en Rob van de NOS zijn dat al veel te veel details. Zij denken meteen aan populisme. Aan Orban en Salvini. Torra gooien ze dan ook meteen maar op dezelfde hoop van xenofobe volksmenners. En zo is de wereld van de NOS altijd lekker overzichtelijk.

En zo gebeurt het dat mensen die protesteren tegen politieke vervolging worden gezien als de slechterikken (hun protest in de openbare ruimte zouden neerkomen op “nazi-praktijken”) terwijl de schurken die deze uitingen van maatschappelijk verzet actief verwijderen – en dus kennelijk vóór de politieke vervolging zijn – gezien worden als de weerloze slachtoffers. Wie zijn nu eigenlijk de fanatici? Ik weet wel wie ik enger vindt!

Waarom lezen deze journalisten zich niet een beetje meer in? Koop een boek en lees het! Waarom spreken ze niet met vooraanstaande voorstanders van de onafhankelijkheid? Sommigen zitten gevangen, anderen zitten in ballingschap – handig dichtbij voor de Nederlandse pers bovendien. Waarom vragen ze het niet aan Colau? De aandacht van de Nederlandse journalisten waarvan ik de stukken tegenkom (want ja, je kunt niet alles volgen) gaat overwegend uit naar het perspectief van de unionisten. Spanje is de norm want dat is nu eenmaal de norm. En zo wint het Spaans nationalisme ’t opnieuw van het Catalaans nationalisme. Ze lezen El Pais – een extreem partijdige krant die merkwaardig genoeg wordt gezien in het buitenland als de Spaanse kwaliteitskrant bij uitstek (waarbij het misschien scheelt dat ze online ook Engelse vertalingen meegeven). Ze volgen een persconferentie van vertegenwoordigers van de staat of de landelijke politiek; of ze stellen hun vrienden, buren en, wie weet, de incidentele passant een paar vragen en vissen naar een weerklank van hun eigen vooronderstellingen. En wanneer de hamvraag dan toch eens aan “separatisten” wordt gesteld – “wat bezielt jullie?” – dan lijkt de wil om een zinvol antwoord te krijgen er niet te zijn. Want omdat ze dan blijven steken in de beleveniswereld van verontwaardiging en ongeloof, wordt er niet verder doorgevraagd. En ondertussen wordt een groot deel van het Nederlandse publiek maar heel summier en zeer eenzijdig geïnformeerd.

PS. voor degenen die mijn tirade nog niet lang genoeg vonden, sta ik ook even stil bij deze merkwaardige uitspraak van de primaire bron van Zoutberg. Ik citeer uit het geschreven online artikel van de NOS van 24 september 2018: “De Spaanse nationalist Casado ging vroeger ook naar de optocht, waarmee de val van Barcelona tijdens de Successieoorlog in 1714 wordt herdacht. Maar sinds het Catalaanse bestuur zes jaar geleden voor het pad van de onafhankelijkheid koos, is La Diada volgens hem gekaapt door separatisten. ‘Eerst waren er alleen senyera’s (de officiële Catalaanse vlaggen) te zien, nu alleen nog maar estelada’s (onafhankelijkheidsvlaggen)’, zegt Casado.” Wat opvalt is de onzinnige suggestie dat er ooit iets anders gevierd of herdacht had kunnen worden tijdens de Diada dán de Catalaanse onafhankelijkheid. Want men gedenkt daar het verlies van de soevereiniteit met de bedoeling dat die eens weer zal worden herwonnen. Wat vierde die meneer Casado vroeger dan op de Diada? Was het voor hem een soort koninginnedag? Een Uitmarkt? Een folkloristisch dagje-vrij?

Voor nog meer fixatie op deze meneer Casado “de lintjesknipper” in de Nederlandse pers, zie het NRC artikel van 9 september 2018: delen de rendementsverdubbelaars hun adressenbestand?

Bona Diada a tothom! – Catalaanse Troebelen 34

11 september 2018 door HJLirb

Ter gelegenheid van de jaarlijkse herdenking, vandaag op 11 september, van het verlies van de Catalaanse soevereiniteit in 1714, “la diada”, hebben de politieke gevangenen en vluchtelingen een paar dagen geleden gezamenlijk een manifest weten te publiceren dat oproept tot de verdediging van de democratische vrijheden in Catalonië tegen de repressie door de Spaanse Staat (ara.cat 9 september 2018). Deze tekst bevat een prachtige weerklank van Benedict Anderson’s begrip van de natie als “ingebeelde gemeenschap” (Benedict Anderson, Imagined Communities. Reflections on the Origin and Spread of Nationalism, London 1983), “civic nationalism” (in contrast tot etnisch nationalisme) met de nadrukkelijke kwalificatie van een gemeenschap van waarden, anti-fascistisch en inclusief, met de diversiteit van de multi-culturele samenleving.

Ik citeer: “Ens sentim hereus dels lluitadors antifranquistes i del llegat del conjunt del catalanisme, el sobiranisme i l’independentisme, que sempre ha treballat per enriquir l’imaginari col·lectiu de país, des de l’empatia i sense demanar renúncies a ningú ni dels seus orígens, ni de la seva llengua ni de la seva identitat.”

In mijn vertaling:

“We beschouwen onszelf als de erfgenamen van de strijders tegen het Franquisme en als de begunstigden van het legaat van het Catalanisme dat, in complete vereniging met de toewijding aan de souvereiniteit en onafhankelijkheid, zich altijd heeft ingespannen voor de verrijking van de ingebeelde gemeenschap van het land, mét inleving in de gedachten- en beleveniswereld van anderen en zónder de eis aan wie dan ook om de eigen afkomst, de eigen taal of de eigen identiteit te verloochenen.”

Ik wens ze vandaag een mooie diada toe: bona Diada a tothom!

Voor de achtergrond van de Diada, die tegelijk het verlies van onafhankelijkheid gedenkt én het vooruitzicht op de herwinning ervan viert, zie mijn Catalaanse Troebelen nr. 8.

Intussen, op Sicilië…

I Nuovi Vespri

Memo: door een merkwaardig toeval (?) hebben de Siciliaanse separatisten ook juist vandaag hun eigen politieke manifest klaar. Ze zetten helaas een minder vreedzame toon aan dan de Catalanen. “De structurering van onze politieke beweging is voltooid. Een oproep tot wapening voor diegenen die willen strijden”, zo de onhandige formulering gaat, “door de berusting die het systeem goed uitkomt terzijde te schuiven. Voor de jongeren die de gelegenheid hebben om geschiedenis te schrijven. Behalve de vele initiatieven te velde, zijn er ook vormingscursussen en studiebeurzen. De campagne voor de bevrijding van Sicilië is van start gegaan!” (http://www.inuovivespri.it/2018/09/11/il-manifesto-politico-de-i-nuovi-vespri-per-i-siciliani-seri-e-per-i-giovani-che/#_: “Completata la strutturazione del nostro movimento politico. Una chiamata alle armi per chi vuole lottare, mettendo da parte la rassegnazione che fa comodo al sistema. Per i giovani che hanno la possibilità di scrivere la storia. Tra le tante iniziative in campo, corsi di formazione e borse di studio. Al via la campagna di liberazione della Sicilia…”) De toon is verschillend en de processen staan ook in de politieke werkelijkheid van vandaag op zich ook los van elkaar. Toch zien we op tal van plaatsen dat de klassieke nationale staten steeds meer onder druk staan van onafhankelijkheidsbewegingen (denk ook aan Schotland, de Veneto-Lombardije, Corsica). In het Siciliaanse geval is er echter wel een historisch verband met Catalonië want de naam van de Siciliaanse onafhankelijkheidsbeweging, “I Nuovi Vespri”, herinnert aan de omverwerping van het Franse (Angevijnse) juk ten gunste van, inderdaad, een nieuw Catalaans (zogenaamd Aragonees) bestuur (vanwaar de gelijkenis in de gebruikte vlag). De Nieuwe Vespers verwijst naar deze omwenteling die de geschiedenis is ingegaan als de Siciliaanse Vespers (waarvoor zie, als klassiek voorbeeld, Steven Runciman, The Sicilian Vespers, Cambridge 1958; vertaald als De Siciliaanse Vespers. Een geschiedenis van de Mediterrane wereld aan het einde van de 13e eeuw, Amsterdam 1988). Hier is veel meer over te vertellen en ik kom er later dan ook graag op terug.

Catalaanse Troebelen 33 – Overwegingen over de opkomstdrempel of deelnamequorum en de dubbelzinnige boodschap van Bono

3 september 2018 door HJLirb

Facebook stukje 1 september 2018

De nieuwe leider van de Partido Popular zal zich ervoor inspannen om de Spaanse wet op de verboden symbolen van 1981 – die de hakenkruisen en de fascistische adelaar uit het straatbeeld moesten houden – aan te passen. Het is zijn verklaarde bedoeling om de gele linten te verbieden als zouden die “antidemocratische propaganda” behelsen (“Pablo Casado també proposa la modificació de la Llei de símbols del 1981 perquè sigui obligatori pels consistoris retirar “la propaganda antidemocràtica” – CCMA d.d. 1 september 2018). Ironisch, nietwaar, zo’n verbod van linten die protesteren tegen de vervolging van politici, bestuurders en opinieleiders vanwege hun pogingen de Catalaanse onafhankelijkheid te bewerkstelligen in overeenstemming met de uitslag van een referendum dat door de Spaanse nationalisten “illegaal” is verklaard. Was de opkomst te klein? Dat vonden ze ook in ons land van “meten is weten” inderdaad wel. Laten we eens kijken….

In het geval van de Catalaanse onafhankelijkheid zijn de leiders van Europese lidstaten stellig in hun ontkenning: met een opkomst van 42 procent zou een meerderheid van 90% betekenisloos zijn (https://www.bnr.nl/…/90-procent-stemt-voor-onafhankelijkhei…). Maar de EU geeft nu wel meteen gehoor aan de uitslag van een meerderheid van 80% van de stemmen in een online raadpleging (enquete) waar slechts iets meer dan 1% van de burgers aan heeft deelgenomen. De EU telt namelijk zo’n 375 miljoen stemgerechtigden (https://prodemos.nl/…/de-europese-un…/europese-verkiezingen/); de “opkomst” (aantal respondenten) in de zaak over de zomer- en wintertijd was 4,6 miljoen en dat komt neer op een percentage van 1,2%. “De mensen willen het, wij doen het”, zou Juncker hebben gezegd terwijl ook de kranten spreken van een “duidelijk signaal” van de Europeanen (https://www.ad.nl/…/duidelijk-signaal-europeanen-stop-de-z…/). Nee – en ik herhaal het nog maar eens – een uitkomst van 90% van de stemmen bij een opkomst van 42% is kennelijk betekenisloos? (zie hiervoor ook mijn http://www.lirb.nl/historia-the…/de-catalaanse-troebelen-10/) Het begrip “democratie” is blijkbaar héél rekbaar waar het gaat om de gevestigde belangen van de natiestaten en de EU.

Facebook stukje d.d. 3 september 2018

De openingsbeelden van de actuele show van U2 bevatten een beeld van een demonstratie van Catalanisten en dat wordt door Catalaanse media meteen gezien als een blijk van steun aan het democratische proces dat heeft geleid tot het uitroepen van de Catalaanse Republiek vorig jaar (https://www.elnacional.cat/…/catalan-process-u2-european-to…). Maar hoe we het gebruik van dit beeld moeten interpreteren is misschien ietsje minder duidelijk dan de enthousiaste redacteur van El Nacional denkt (en datzelfde geldt voor het stukje in El Món van 2 september 2018). Want Bono propageert, blijkens een interview met de Frankfürter Allgemeine van 27 augustus, juist een Europese democratie die door nationalisme wordt bedreigd. Tja, welk nationalisme? Het Spaanse of het Catalaanse? De Spaanse premier heeft Bono in ieder geval al gecomplimenteerd met de beeldsequentie dus voor hém is de betekenis ook duidelijk genoeg – récht tegenover die van de Catalanisten!

The Catalan process, on the big screen in U2’s European tour. The Catalan independence process has a large-as-life presence in the new European tour that legendary Irish rock group U2 began on Friday.

Catalaanse Troebelen 32 – De Slag om de Gele Linten

30 augustus 2018 door HJLirb

Gele linten in de openbare ruimte van Caldes de Montbui in juli 2018. Ze verwijzen naar de eis tot de beëindiging van de vervolging van politici, bestuurders en leden van maatschappelijke organisaties die zich hebben ingezet voor de onafhankelijkheid van Catalonië. ©2018 Huib J. Lirb

Deze week zijn de gemoederen in Catalonië nogal hoog opgelopen in de Slag om de Gele Linten. Verspreid over het hele land zijn dit jaar talloze gele linten opgehangen – aan balkons, gevels, langs snelwegen, lantaarnpalen en ander straatmeubilair – in protest tegen de hechtenis (en verdrijving in ballingschap) van Catalaanse politici en opinieleiders (bijv. El Pais 25 augustus 2018).

De protestboodschap domineert het iconische stadsgezicht van Besalú. Toeristen kunnen het ook lezen op het spandoek aan de gevel van het gemeentehuis. Op het centrale plein van de stad, dat toepasselijk genoeg het plein van de vrijheid heet, draagt een grote plataan linten en kaarten met namen van de politieke gevangenen en ballingen. Alle foto’s ©2018 Huib J. Lirb

“Tie a yellow ribbon ‘round the old oak tree” (Tony Orlando 1973), moet u indenken, ook met verwijzing natuurlijk, vooral, aan het gebruik in de VS ter bezwering van de militaire overzee om snel heelhuids thuis te komen (lees hier het verhaal van dit lied). De symbolen hangen zelfs aan gevels en ballonnen van gemeentehuizen, tot grote woede van de Spaanse nationalisten. Spanjaarden, Unionisten en “Tabarnianen” (Spaanse en Spaanstalige immigranten in TA-rragona en BAR-celona die zich een Spaans-nationalistisch Catalonië zonder Catalanisten voorstellen, welke aspiratie als project zojuist is gepresenteerd aan het Europees Parlement, waarvoor zie CatalunyaPress 30 augustus 2018; zie ook tabarnia.org) hebben tevergeefs geprobeerd de linten in de openbare ruimte te verbieden, zeker nu er een enorm gebaar is gemaakt (zie voor een grootse climax die het record van tien maanden voorlopige hechtenis markeert: El Món 16 augustus 2018).

Links en tweede van links: het gemeentehuis (l’Ajuntament) van Vic aan het Plaça Major, met de klokketoren, voorzien van spandoek (“Vrijheid Politieke Gevangenen”) met bijbehorend geel lint (“llaç groc”) en de estelada. Tweede van rechts: spandoek met geel lint aan het gemeentehuis van La Garriga met op de voorgrond een “Gegant” (die overigens ook, hier evenwel niet zichtbaar, een geel lintje opgespeld had gekregen). Geheel rechts: een “llaç groc” aan het balkon van het gemeentehuis van Granollers. Alle foto’s ©2018 Huib J. Lirb

Dat is mislukt omdat zowel het ophangen als het weghalen van deze symbolen door de procureur-generaal van de Spaanse Staat María José Segarra zijn geacht te vallen onder de vrijheid van meningsuiting (CCMA 20 augustus 2018). Maar de Unionisten (aangevoerd door Inés Arrimadas, de leider van de partij Ciutadans/Ciudadanos) maken bezwaar tegen het feit dat de Catalaanse politie (de Mossos d’Esquadra) vorige week dan tóch de namen heeft genoteerd van 14 mensen die bezig waren geweest om linten weg te halen en beschuldigt het Catalaanse bestuur (in de persoon van de president Quim Torra) ervan de eigen politie te gebruiken voor politieke doeleinden (The Guardian 29 augustus 2018). En daarom worden die linten nu opeens massaal weggehaald door tegenstanders van de Catalaanse Republiek (waarvoor zie, bijvoorbeeld: El Periodico 19 augustus 2018). Dat gebeurt doorgaans ’s nachts. Vorige week zou een Russische vrouw wiens kinderen aldus bezig waren met de verwijdering van de linten in een park in Barcelona hard in haar gezicht zijn geslagen voor welke misdaad de dader zou zijn aangeklaagd; maar deze kwestie is controversieel omdat beide betrokkenen ook zouden hebben verklaard dat hun ruzie niet politiek beladen was maar gewoon ging over de snauw naar de kinderen die de linten op de grond gooiden en niet opruimden (Catalan News 27 augustus 2018; La Vanguardia 25 augustus 2018). Niettemin proberen de unionisten, openlijk aangevoerd door, zoals gezegd, de conservatief populistische “burgerpartij” Ciutadans/Ciudadanos van Arrimadas, er grotere politieke munt uit te slaan – u weet dat men er immers alles aan doet om de Catalanisten te kunnen betichten van gewelddadigheid om zo de strijd voor zelfbeschikking te ondermijnen (waarvoor zie mijn Catalaanse Troebelen 30). Een paar nachten geleden is een ploeg van 80 gemaskerde mensen in witte pakken bezig geweest om in de Baix Empordà (te beginnen in La Bisbal en aangekondigd voor La Pera, Platja D’Aro, Sant Feliu de Guíxols) linten te verwijderen (El Pais 29 augustus 2018; The Guardian 29 augustus 2018). Gisteren heeft de partijleiding van de burgerpartij dat overdag gedaan onder grote publieke belangstelling (El Pais 29 augustus 2018). En tijdens die gelegenheid blijkt een cameraman in de menigte te zijn aangevallen omdat sommigen dachten dat hij werkte voor de Catalaanse televisiezender TV3; op de video kunnen we goed zien hoe de cameraman, die overigens voor TeleMadrid werkte, harde klappen kreeg van meerdere vrouwen en mannen om hen heen (El Pais 29 augustus 2018; La Vanguardia 30 augustus 2018).

Linten langs de snelweg tussen Tona en Vic. Linten aan de brug van Eiffel over de Onyar in Girona. Linten aan een boom in Vic. Portretten van vier van de politieke gevangenen (Jordi Cuixart, Oriol Junqueras, Jordi Sanchez en Joaquim Forn) op een lantaarnpaal. Een sticker in Girona.
Alle foto’s ©2018 Huib J. Lirb

Het geweld neemt dus toe: denk ook maar aan de aanval op de fotograaf Jordi Borras, die bij de presentatie van zijn boek over het staatsgeweld van 1 october vorig jaar, op 17 juli j.l. op straat werd geslagen door een verontwaardigde agent van de Spaanse Nationale Politie (El Món; Catalan News; CCMA). Tegenover de vele gewelddadigheden van Spaans-nationalistische zijde in de Catalaanse Troebelen – met natuurlijk het harde politieoptreden tijdens het referendum voorop – staat nu dit ene geval van de onfortuinlijke Russische dame (zie ook de verwijzing in de update naar de vandalisering van het veld met gele kruizen in Vic in juli). Maar elke misdaad is er sowieso één teveel; en vooral voor de Catalanisten, die voor de geldigheid van hun pleit in internationaal recht vér moeten blijven van gewelddadigheid. Op zijn Facebookpagina maande Carles Puigdemont gisteren dan ook voor de zoveelste keer tot kalmte en vooral tot geweldloosheid (Facebook bericht 29 augustus 2018 “Faig una crida a no escalar un conflicte sobre els llaços grocs. A tots els que han dissenyat una escalada de confrontació els hem de fer front amb serenitat, sense caure en provocacions que només alimenten actituds radicals que dificulten el necessari diàleg entre les parts”).

Jordi Turull. Een van de portretfoto’s van de politieke gevangenen aan de pijlers van het spoor in Girona. ©2018 Huib J. Lirb

Keep calm and carry on protesting.

Beelden van de wekelijkse demonstratie (in dit geval d.d. 30 juli 2018) tegen de vervolging van Catalanisten voor het gemeentehuis van Girona ©2018 Huib J. Lirb

P.S. Tezelfdertijd wordt op steeds meer plaatsen ook de vlag van het Catalaanse onafhankelijkheidsstreven belaagd: de “estelada”, d.w.z., de traditionele vlag van Catalonië met de vier bloedstrepen van Wilfred de Harige op een geel veld aangevuld met de witte ster in een blauwe driehoek ter verwijzing naar de onafhankelijkheidstrijd van Cuba. Spaanse nationalisten nemen ook vaker aanstoot aan de estelada’s die in het buitenland worden getoond (bijvoorbeeld El Nacional; zie ook de video op Youtube, waar een Italiaanse restauranthouder in zijn eigen land is gekoeioneerd om de estelada neer te halen omdat die, volgens de Spaanse nationalist die het filmt, een belediging is voor Spanje als verondersteld merkteken – hoe komen ze erbij? – van Catalaans nazisme, racisme en superioriteitsgevoel).

Update d.d. 31 augustus 2018. Een van de mensen die de cameraman van TeleMadrid hebben aangevallen (omdat ze ten onrechte dachten dat hij van de Catalaanse televisie was) blijkt een lokaal bestuurder te zijn geweest van de volkspartij Ciudadanos (https://elmon.cat/politica/exregidor-cs-escridassaven-camera-tele-madrid). Intussen zijn er veel nieuwe incidenten geweest van mensen die gele linten weghalen, zoals in Blanes. De burgemeester van Barcelona, Ada Colau (Podem/Podemos) – zelf géén voorstander van Catalaanse onafhankelijkheid – heeft nu het weghalen van de linten toch een daad van agressie genoemd (https://elmon.cat/politica/colau-diu-que-treure-llacos-grocs-agressio). De leider van de Partido Popular in Catalonië, Xavier García Albiol, wil betere bescherming van de mensen die de gele linten weghalen; hij zegt een meldpunt te willen instellen voor de “misdaden” van de indipendentistas.
Zelf klaagt hij de gemeente Vic aan (gemeentebestuur, Òmnium, ANC en CDR) omdat die nu iedere namiddag de klok van het gemeentehuis luidt en per megafoon de boodschap doet klinken dat de buitengewone situatie van nationale urgentie niet mag worden genormaliseerd; dat ze er iedere dag aan herinneren dat er politieke gevangenen en ballingen zijn; en dat ze zich niet zullen laten afleiden van hun doel om de onafhankelijkheid van Catalunya te bewerkstelligen (https://elmon.cat/politica/pp-denunciara-lajuntament-vic-no-ho-govern-espanyol: “La megafonia de l’Ajuntament de Vic difon cada dia a través de la megafonia del campanar de la Plaça Major un missatge en què insta a “no normalitzar una situació d’excepcionalitat i d’urgència nacional. Recordem cada dia que encara hi ha presos polítics i exiliats” i demana que “no ens desviem del nostre objectiu, la independència de Catalunya”; cf. https://elpais.com/ccaa/2018/08/31/catalunya/1535709933_127037.html; http://www.ccma.cat/324/lajuntament-de-vic-emet-per-megafonia-un-missatge-independentista/noticia/2873150/; voor het incident van de auto die op 22 juli de gele kruisen stuk reed, kruizen die de grieven van de Catalanen symboliseerde, ziehttps://elpais.com/ccaa/2018/07/22/catalunya/1532265511_480014.html). Albiol verklaarde vandaag op TV dat deze oproep het spook van de Spaanse Burgeroorlog oproept (ibidem; https://www.elpuntavui.cat/politica/article/17-politica/1458903-el-pp-anuncia-que-denunciara-l-ajuntament-de-vic-davant-de-la-fiscalia.html; cf., ook voor de reactie van Albert Rivera van Ciudadanos, de Spaanse nationalist bij uitstek die de verantwoordelijken in Vic beticht van “nationalistisch fundamentalisme”, http://www.ccma.cat/324/lajuntament-de-vic-emet-per-megafonia-un-missatge-independentista/noticia/2873150/). Alsof dat spook niet sowieso al deze tijd nog gewoon door Catalunya en Spanje heeft rondgewaard bij de gratie van de Franquistische “reflexen” (waarbij ik verwijs naar ten eerste de actuele ontwikkelingen rond de voorgenomen verplaatsing van de stoffelijke resten van Franco en ten tweede, als in eerdere stukken, naar Ramón Cotarelo, Memoria del Franquismo, Madrid 2011; Ramón Cotarelo & José Manuel Roca, La Antitransición. La derecha neofranquista y el saqueo de España, Valencia 2015; Giles Tremlett, Ghosts of Spain: Travels Through a Country’s Hidden Past, London [2006] 2012).
Een interessante politieke ontwikkeling van deze dagen is de plotselinge aanval van de Partido Popular (Casado, Albiol) op de mensen van Ciutadans/Ciudadanos (Rivera, Arrimadas) – die beiden in het rechts-populistische vijvertje van Spaans nationalisme naar stemmen vissen – omdat die met hun actie om de gele linten te verwijderen nodeloos zouden hebben geprovoceerd, zozeer zelfs dat er dus een (hoe dan ook verkeerde, zoals later bleek) cameraman bijna werd gelynched door een menigte waar óók nog eens mensen meeliepen die nazi symbolen droegen (https://www.eldiario.es/politica/Casado-desmarca-retirada-Ciudadanos-crispacion_0_809119731.html; https://www.lavanguardia.com/politica/20180831/451545643808/choque-pp-cs-estatregia-rivera-buscar-confrontacion.html). Wie waren nou ook alweer de enge nationalisten? En wie schurkt er nu aan tegen het fascisme?

Catalaanse Troebelen 31 – ¡Toe maar!

18 juli 2018 door HJLirb

Het is moeilijk om nog ander nieuws te vinden in de luwtes van de onweders van Trump en de overvloedige berichten over de sportprestaties van mannen in lycra op de fiets en mensen die druk in de weer zijn met een balletje, aan de voet of op een racket. Toch gebeurt er nog genoeg op andere terreinen en in andere gebieden. “Ook in Catalonië?” hoor ik mijn handjevol volgers vragen. Nou en of.

Kwestie 1. De rechter voor de rechter gedaagd

De advocaten van Carles Puigdemont (die nochthans in Duitsland is blijven steken) en de andere Catalaanse ballingen die nu nog verblijven in België (Toni Comín, Lluís Puig en Meritxell Serret) en Schotland (Clara Ponsatí) hebben op 4 juni de hoge onderzoeksrechter van het Spaanse Constitutioneel Hof, Pablo Llarena, voor de Brusselse rechtbank gedaagd wegens vooringenomenheid. De Belgische rechter heeft Llarena nu gedagvaard om op 4 september in Brussel te verschijnen.

De politiek gemotiveerde vooringenomenheid van Llarena en zijn collega’s – de Spaanse Justitie – zou, dunkt ook mij, al voldoende zijn gebleken uit de vele aanklachten en beschikkingen in de volgende zaken tegen (in min of meer willekeurige volgorde):

de twee leiders van de onafhankelijkheidsbewegingen Ómnium Cultural en ANC (“de twee Jordi’s”) respectievelijk Jordi Cuixart en Jordi Sànchez, beide in voorlopige hechtenis wegens “seditie” sinds 16 october 2017 (zie http://www.ccma.cat/324/La-fiscalia-denuncia-per-sedicio-les-concentracions-del-20S/noticia/2810421/)
de acht bewindslieden van de Catalaanse regering die in Spanje in voorlopige hechtenis zijn genomen op verdenking van rebellie, seditie en misbruik van publieke middelen, te weten de ministers Josep Rull i Andreu, Jordi Turull i Negre, Raül Romeva i Rueda, Dolors Bassa Coll, Meritxell Borràs i Solé en Carles Mundó Blanch, allen vanaf 2 november 2017 met een tijdelijke vrijlating op borgtocht van 4 december 2017 en, met uitzondering van de twee laatstgenoemden, tot hun hernieuwde gevangenisschap vanaf 23 maart 2018; de ministers Joaquim Forn Chiariello en Oriol Junqueras i Vies met ononderbroken gevangenisschap zonder borgtocht vanaf 2 november 2017.
de voorzitter van het Catalaanse parlement dat “het bestond” de Catalaanse Republiek uit te roepen, Maria Carme Forcadell i Lluís, ook zij voor rebellie, seditie en het misbruik van publieke middelen, vanaf 9 november 2017 in voorlopige hechtenis, op borgtocht vrijgelaten direct de dag erop maar opnieuw gevangen gezet op 23 maart 2018
de zeven voortvluchtige politici (Carles Puigdemont eerst in België en nu in Duitsland, Toni Comín, Lluís Puig en Meritxell Serret in België, Clara Ponsatí eerst in België en nu in Schotland, Anna Gabriel en Marta Rovira in Zwitserland), voor de gebruikelijke aanklachten van rebellie / seditie / opruïng / ambtsmisbruik en malversatie. Verwijzingen naar de allesoverheersende zaak lijkt me op zich onnodig, maar voor een paar overzichtsartikelen verwijs ik naar https://elpais.com/politica/2017/12/01/actualidad/1512118897_337961.html, https://cat.elpais.com/cat/2018/03/23/espana/1521812384_321414.html; voor de vlucht van Anna Gabriel, zie http://www.catalannews.com/politics/item/summoned-pro-independence-leader-travels-to-geneva; voor Marta Rovira, zie https://www.lavanguardia.com/politica/20180323/441868139224/marta-rovira-suiza-tribunal-supremo.html; ik heb op eerdere gelegenheden uitgebreid verslag gedaan van de formele protesten van specialisten op het gebied van internationaal recht, zoals Alfred-Maurice de Zayas en Ben Emmerson (http://www.lirb.nl/uncategorized/de-catalaanse-troebelen-5-update-kopie-van-een-facebook-stukje/, http://www.lirb.nl/historia-the-historyliner/de-catalaanse-troebelen-22-twijfels-over-de-kwaliteit-van-de-spaanse-democratie/, http://www.lirb.nl/historia-the-historyliner/de-catalaanse-troebelen-20-een-samenzwering-van-stilte-tegen-catalonie/).
Artur Mas, de voorganger van Puigdemont die in october vorig jaar persoonlijk is veroordeeld voor seditie, ambtmisbruik en malversatie tot een boete van 2,2 miljoen euro vanwege het organiseren als regio-president van een eerder referendum over onafhankelijkheid op 9 november 2014 (o.m. https://elpais.com/ccaa/2017/10/16/catalunya/1508147833_346257.html
de chef van de Catalaanse politie, Josep Lluís Trapero, de held van de klopjacht op de terroristen van Barcelona en Cambrils, samen met medebeklaagden Cèsar Puig, Pere Soler en Teresa LaPlana, bij de Audiència Nacional voorgezeten door de rechter Carmen Lamela (http://www.lirb.nl/historia-the-historyliner/de-catalaanse-troebelen-1-de-held-van-de-week/, http://www.lirb.nl/historia-the-historyliner/de-catalaanse-troebelen-2-knoeien-met-bewijsmateriaal/, http://www.lirb.nl/huishoudelijk/de-catalaanse-troebelen-11-het-recht-op-afscheiding/; voor sporadische berichten over de lopende procesgang van Trapero en de zijnen, zie, o.a., http://www.lavanguardia.com/politica/20171004/431784665870/trapero-audiencia-nacional-sedicion-sede-economia.html, https://www.vilaweb.cat/noticies/laudiencia-espanyola-confirma-el-processament-de-trapero-laplana-i-la-cupula-dinterior/https://www.vilaweb.cat/noticies/laudiencia-espanyola-confirma-el-processament-de-trapero-laplana-i-la-cupula-dinterior/, http://www.ccma.cat/324/trapero-i-tres-membres-mes-lexcupula-dels-mossos-a-laudiencia-nacional/noticia/2850333/, http://www.ccma.cat/324/trapero-a-judici-per-sedicio-i-per-pertinenca-aorganitzaciocriminal-pel-20s-i-1-o/noticia/2848380/; https://elpais.com/politica/2018/02/04/actualidad/1517767144_732725.html)
de demonstranten die al dan niet verbonden zijn aan de CDR (Comitès de Defensa de la República, d.w.z. de officieuze “burgerdefensie” committee’s van de niet-erkende Catalaanse Republiek) (http://www.lirb.nl/historia-the-historyliner/te-wapen-ze-openen-de-tolpoortjes/; http://www.ccma.cat/324/linforme-de-la-guardia-civil-sobre-els-cdr-que-llarena-ha-demanat-pel-cas-de-rebellio/noticia/2848134/)
de burgemeesters, wethouders en schooldirecteuren die het referendum mede hebben mogelijk gemaakt (nog bij dreiging gebleven) (http://www.lirb.nl/wp-admin/post.php?post=1302&action=edit)
de lokale bestuurders die naderhand symbolen van de separatisten in de openbare gebouwen hebben toegestaan (met nog slechts incidentele zaken) [verwijzingen graag.]
de publieke media die, met gebruik van publieke middelen, al te partijdig zouden zijn geweest in de nieuwsvoorziening en de becommentariëring (bijv. https://www.lavanguardia.com/politica/20170925/431549275139/monica-terribas-denuncia-guardia-civil.html en https://www.catalunyapress.cat/texto-diario/mostrar/971888/borrell-assegura-nomes-veies-tv3-fins-jo-seria-independentista).

Plakaat “Llibertat Jordis!” op raam in Besalú (©2018 Huib J. Lirb voor de foto; artwork op plakaat van een mij onbekende)

En dan zou Llarena op 22 februari in Oviedo tegenover de lokale pers uitdrukkelijk hebben gezegd dat de Catalaanse politici die in Spanje in de cel zitten, geen politieke gevangenen zijn – hetgeen “overigens” strookt met de officiële lezing van zowel de regering van Rajoy (PP) als die van Sanchez (PSOE) (voor een verklaring van het Openbaar Ministerie dienaangaande uit de regeringperiode van Rajoy, zie http://elmon.cat/politica/fiscalia-general-lestat-soste-que-parlar-presos-politics-sallunya-realitat; ). Daarmee verwierp hij openlijk het argument van de verdediging dat de fundamentele rechten van de Catalaanse politici geschonden worden. “Die rechter heeft dus buiten de rechtbank al geprejugeerd, zijn oordeel over deze zaak laten blijken”, aldus advocaat Paul Bekaert. Van Llarena wordt een morele schadevergoeding van 1 euro geëist terwijl de dagvaarding op zich al voldoende grond geeft om Llarena, nu als betrokkene in de zaak, ook in Spanje te wraken (https://www.hln.be/nieuws/buitenland/carles-puigdemont-en-ex-ministers-dagen-spaanse-rechter-voor-brusselse-rechtbank~addefac1/). “Het is aantoonbaar dat de rechter Llarena handelt zonder onpartijdigheid”, stelde Puigdemont in een videoboodschap, “en steeds meer wordt gemotiveerd door politieke overwegingen. We worden niet vervolgd door Justitie maar door de ideologie van een specifieke rechter” (https://www.ara.cat/politica/Puigdemont-Comin-Serret-Puig-Ponsati-denuncia_0_2027797303.html: “S’ha demostrat que el jutge Llarena actua sense imparcialitat i, a més a més, mogut per motivacions polítiques. No estem sent perseguits per la justícia sinó per la ideologia d’un jutge”; cf. http://www.catalannews.com/politics/item/spanish-judge-summoned-by-belgian-court-after-catalan-officials-file-lawsuit).

Barcelona, Spain. 1st Oct, 2017. National Police take the ballot box from the colleges and the voters protest for it (David Ortega Baglietto / Shutterstock.com)

Onder leiding van Llarena probeert de Spaanse justitie nu al langer dan een half jaar de Catalaanse (ik zeg: politieke) vluchtelingen persé overgedragen te krijgen op grond van rebellie en seditie, misdaden waarop in Spanje respectievelijk 30 en 20 jaar gevangenisstraf op staan. Rechters in België, Zwitserland, Schotland en nu ook Duitsland hebben ieder op hun beurt geoordeeld dat niet op de hoofdpunten gehoor kan worden gegeven aan het Europees aanhoudingsbevel dat Spanje tegen de vluchtelingen heeft uitgevaardigd omdat de misdaad van rebellie en seditie bij gebrek aan geweld (aanstichting of pleging) niet in die landen wordt erkend. Ze konden alleen overdragen op grond van de aanklacht van malversatie ofwel het misbruik van publieke middelen (in verband met de eventuele kosten voor het organiseren van het referendum van 1 october). Omdat de Spaanse Justitie dat te min vindt (en eigenlijk ook al weet die klacht niet te kunnen hardmaken bij gebleken gebrek aan bewijs), is het verzoek tot overdracht ook steeds weer ingetrokken (voor het geval van Belgie, zie https://www.hln.be/nieuws/buitenland/puigdemont-blijft-in-belgie-na-intrekking-europees-aanhoudingsbevel~a02d99ee/).

Llarena heeft op 17 mei geprobeerd de Duitse rechter met een dringend schrijven nog te behoeden voor de herhaling van de “fout” die de Belgische rechter eerder zou hebben begaan (https://www.hln.be/nieuws/buitenland/spaanse-rechter-waarschuwt-duitsland-niet-dezelfde-fout-te-maken-als-belgie-bij-uitlevering-puigdemont~aa47e6a3/). Daarmee is, in een poging om de eer van de Spaanse Justitie te redden, die van de Belgische justitie natuurlijk flink in diskrediet gebracht. Althans, zou ik zeggen, “diskrediet” alleen in de ogen van diegenen die nog geloven in de waardigheid van Llarena’s Justitie.

De juridische vervolging van de Catalaanse separatisten heeft in de afgelopen elf maanden (men begon immers al burgers en journalisten op te pakken in september 2017) zó nauw in de pas gelopen met uitspraken van Spaanse bewindslieden dat bij vele commentatoren in binnen- en buitenland de indruk van politieke motivatie of zelfs sturing is gewekt (zeer uitgesproken hierin is Ramón Cotarelo, zoals naar aanleiding van de zaak Trapero: https://www.elnacional.cat/es/politica/cotarelo-imputacion-trapero_240681_102.html ).

Het is nu ook weer het geval met de interventies, deze week, van de PSOE minister van Buitenlandse Zaken Josep Borell, een prominente politicus die van 20 juli 2004 tot 16 januari 2007 voorzitter is geweest van het Europees Parlement en bekend staat als een uitermate fel tegenstander van de Catalaanse onafhankelljkheid. Op 10 juli gevraagd heeft de voorzitter van het Spaanse Hooggerechtshof Carlos Lesmes aan de Spaanse ministers van Justitie (Dolores Delgado) en Buitenlandse Zaken (Josep Borell) schriftelijk en telefonisch gevraagd om de integriteit van Pablo Llarena en daarmee die van de Spaanse Justitie te “verzekeren” in de Belgische rechtszaak. Hij ziet de rechtzaak in België als een ernstige bedreiging voor de Spaanse instellingen en rechtspraak. Lesmes acht het daarom noodzakelijk dat er wordt toegezien op een correcte rechtsgang in België juist omdat die in België, kennelijk gelet op de weigering tot overdracht van Puigdemont c.s. op grond van rebellie, tot onvoorspelbare uitkomsten zou blijken te kunnen leiden (https://www.ara.cat/politica/president-Suprem-espanyol-integritat-Llarena_0_2048795270.html: “considera que cal actuar perquè les decisions del tribunal belga “són una incògnita””). De minister Borell heeft daarop volgens instructie zijn Belgische ambtgenoot Didier Reynders aangesproken en hem gevraagd “dat de Belgische regering voor de rechtbank de verdediging van de gedagvaarde rechter op zich neemt ‘in naam van de Belgische staat, maar ter verdediging van de immuniteit van Spanje en van de gedagvaarde rechter van het hooggerechtshof.'” (https://www.hln.be/nieuws/buitenland/spaans-hooggerechtshof-vraagt-belgie-om-spaanse-rechter-voor-rechtbank-te-verdedigen~aca8d572/)

¡Toe maar!

Het Belgische antwoord kwam neer op een rustig en beleefd beroep op vertrouwen in de integriteit van de Belgische Justitie. Borell heeft gezegd daar inderdaad alle vertrouwen in te hebben en probeert de poging tot interventie van Lesmes (zonder te overtuigen) af te doen als obligaat onderdeeltje van het rituele spel (http://elmon.cat/politica/borrell-replica-al-homoleg-belga-que-independencia-dels-jutges-no-questio).

Kwestie 2. Hispanificatie van het Europees Recht

Intussen probeert de Partido Popular, tot voor kort de regeringspartij onder leiding van de inmiddels afgetreden Rajoy, zich beter voor te bereiden op toekomstige fasen in de vervolging van de “indipendentistes”, door aan Juncker te vragen, bij het schrijven van europarlementarieër Esteban González Pons van de PP, of men het (“euroordre”) Europese aanhoudingsbevel niet zodanig zal kunnen aanpassen dat voortaan de misdaad van rebellie er ook onder komt te vallen (http://elmon.cat/politica/pp-demana-juncker-reformar-sistema-deuroordres-incloure-rebellio).

Het is wel merkwaardig dat de Spanjaarden denken dat Juncker’s EU met een oplossing voor hun probleem zal kunnen komen. Want de Spaanse Justitie loopt niet tegen Europees Recht aan, maar juist steeds tegen het bezwaar van de incompatibiliteit van de misdaad omschreven of bepaald in het Europees Aanhoudingsbevel en de beschikbare kandidaat-equivalenten in het strafrecht van de individuele nationale staten (al dan niet van de EU). Juncker (c.s.) kan niet de lidstaten opdragen hun nationale strafboeken aan te passen naar aanleiding van dit Spaanse verzoek. Ja, de EU zou kunnen proberen het Europees Aanhoudingsbevel zodanig te veranderen dat er geen equivalentie meer zou hoeven te bestaan. Maar dan verwordt dat bevel tot een “kom op met die kerel, gaat je niks aan wat ‘i heeft gedaan, we willen hem hebben en in de lik gooien”. Daar gaat geen EU lidstaat mee accoord.

Kwestie 3. Gekozen volksvertegenwoordigers geschorst

Deze week zijn ook de gevangen en gevluchte leden van het Catalaanse parlement, die verkozen zijn met de door de Spaanse regering zelf gelaste verkiezingen van december vorig jaar, te schorsen – het is weer een stap van Pablo Llarena (https://www.hln.be/nieuws/buitenland/spaans-hooggerechtshof-schorst-puigdemont-als-parlementslid~ac9ae1c0/).

Kwestie 4. De bloederige foto’s met politiegeweld van 1 october 2017 en 16 juli 2018

Gisteren is een fotojournalist van El Món, Jordi Borràs, in het hartje van Barcelona tot bloedends toe in elkaar geslagen door een circa 40-jarige woesteling die “¡Viva España!” en “¡Viva Franco!” riep. Direct na de daad maakte de gek zichzelf bekend als Spaans politieman door aan ide omstanders zijn badge van de “Cuerpo Nacional de Policía” te tonen (http://elmon.cat/politica/jordi-borras-agredit-home-que-sidentifica-policia-del-cnp; https://elpais.com/ccaa/2018/07/17/catalunya/1531811248_831490.html). Toen hij werd aangevallen, was Borràs uist bezig met een signeersessie van zijn documentaire fotoboek over het gewelddadig politieoptreden tijdens het referendum van 1 october. Het boek is klaarblijkelijk een doorn in het oog van vele politiemensen die al dan niet persoonlijk betrokken waren bij de acties die meer dan 1000 mensen naar de eerste hulp sloegen. Het “gewraakte” boek is overigens kort geleden door de huidige president van Catalonië Quim Torra persoonlijk aan de Spaanse koning overhandigd (https://www.elperiodico.com/es/politica/20180716/fotoperiodista-jordi-borras-agredido-barcelona-6946649). Die koning wordt vandaag door de econoom Xavier Sala i Martin “direct verantwoordelijk” gesteld wegens zijn toespraak van drie october 2017, waarover dadelijk meer (https://www.elnacional.cat/es/politica/sala-martin-jordi-borras-agresion_288669_102.html).

Jordi Borràs, Dies que duraran anys Ara Llibres 2018

Puigdemont maakt bezwaar tegen het feit dat de aanvaller niet meteen, of misschien nu nog helemaal niet, is geschorst (http://elmon.cat/politica/puigdemont-critica-que-policia-que-agredir-jordi-borras-continui-servei). De Catalaanse PP houdt nog de mogelijkheid open dat de aanval niet écht heeft plaatsgevonden (waarmee er dan ketchup voor de foto’s moet zijn gebruikt) (http://elmon.cat/politica/pp-no-condemnara-lagressio-borras-fins-que-confirmi-que-realment-victima) en Ciutadan(o)s komt met de leuke twist dat de aanval het resultaat is van de burgertwist die de separatisten zelf hebben veroorzaakt (http://elmon.cat/politica/ciutadans-creu-que-lagressio-borras-demostra-que-hi-ha-fractura-social).

Kwestie 5. Persona regia non grata

De Bourbonse koning van Spanje heeft op meerdere gelegenheden de afgelopen maanden te verstaan gekregen dat hij niet welkom is in Catalonië. De Spaanse koning had zich hardvochtig en volkomen partijdig uitgesproken tegen de onafhankelijkheidsstrevers in een televisietoespraak van 3 october die, in een gewone constitutionele parlementaire monarchie gericht zou zijn geweest op verzoening en een oproep tot kalmte. Nee, zijn vermanende oproep tot absolute gehoorzaamheid heeft veel Catalanen doen denken aan de autoritaire geweldenaars uit het verleden die culturele genocide op de Catalanen pleegden, van Filips V van Bourbon die een einde maakte aan de onafhankelijkheid van Catalonië in 1713 tot de fascistische dictator Franco die pas tegen het einde van 1975 stierf; let wel, de vorige koning, Juan Carlos, was formeel aangewezen door Franco zelf als zijn opvolger en, problematisch genoeg, hebben de “democratische” Spanjaarden tijdens “De Transitie” die keuze gerespecteerd.

Links: Prins Juan Carlos de Bourbon en Generaal Franco zien op 5 juni 1969 de parade toe waarmee het regime vierde dat Franco 30 jaar tevoren de burgeroorlog ( 1936 1939 ) won. Links: Franco en Juan Carlos op hetzelfde balkon op 23 oktober 1975 (Nationaal Archief – Fotocollectie Anefo bestanddeelnummers 922-4913 en 928-2237)

Juan Carlos is onlangs “bezongen” als olifantendoder en hoerenloper (voor welke achtergrond, zie bijvoorbeeld https://www.theguardian.com/commentisfree/2013/mar/04/spain-king-juan-carlos-scandal) door een rapper, Miquel Arenas Beltrán alias Valtònyc, die zich echter niet alleen aan majesteitsschennis schuldig zou hebben gemaakt maar, met verwijzingen naar de ETA, ook aan “de glorificatie van terrorisme”, op grond waarvan het hoogste strafhof, de Audienca Nacional, hem op 23 februari 2018 heeft veroordeeld tot drie-en-een-half jaar gevangenisstraf en een astronomische geldboete (https://www.theguardian.com/world/2018/may/24/spanish-rapper-valtonyc-begin-jail-term-vows-disobey-fascist-state; http://www.catalannews.com/society-science/item/rapper-sentenced-to-prison-calls-for-disobedience; https://www.elperiodico.cat/ca/politica/20170305/valtonyc-a-la-preso-per-immadur-5871934). De rapper is op tijd naar België gevlucht (https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2018/07/05/rapper-valtonyc-vlucht-naar-belgie-spaanse-rechters-lijden-aan/). Een andere rapper, Pablo Hasél, is op 2 maart 2018 veroordeeld tot twee jaar gevangenisstraf en een astronomische geldboete vanwege zijn eigen majesteitsschennis in combinatie met, deze keer, onder andere smalende opmerkingen over de Guardia Civil (https://elpais.com/politica/2016/09/01/actualidad/1472721491_276724.html; https://elpais.com/politica/2018/03/02/actualidad/1519999011_089283.html; http://www.ccma.cat/324/dos-anys-de-preso-per-al-raper-lleidata-pablo-hasel-per-enaltiment-del-terrorisme/noticia/2841628/). Door smalend te stellen dat “rappers” in Spanje zwaarder gestraft worden dan “rapists”, zoals gedaan is in de social media, verwijst men naar de schandalige zaak van de “manada”. Dat is de wolvenroedel van “stoere mannen” die tijdens het festival op 7 juli 2016 in Pamplona een jonge vrouw – meisje – hebben verkracht. Een van de verkrachters was een Guardia Civil die naderhand haar telefoontje ook nog jatte. Omdat de 18-jarige uit angst geen woord meer durfde te zeggen toen ze door de vijf kleerkasten het portaal werd ingesleurd en verkracht – het bewijs staat op het filmpje dat een verkrachter heeft gemaakt: kaken op elkaar en ogen dicht betekent kennelijk toestemming – zijn de groepsverkrachters er nog best goed van af gekomen (https://www.theguardian.com/world/2018/apr/26/protests-spain-five-men-cleared-of-teenagers-gang-rape-pamplona); op 11 juni 2018 – nog geen twee jaar na de verkrachting – was de betrokken Guardia Civil alweer in actieve dienst, zij het met beperkende voorwaarden (https://elpais.com/elpais/2018/07/11/inenglish/1531318840_225983.html). [Maar let op, Spanje heeft net de wet aangepast: https://www.demorgen.be/buitenland/spanje-scherpt-wetgeving-rond-verkrachting-aan-b4968aca/].

Links en Midden: Fascistisch dictator Francisco Franco aan het golfen met zijn “kroonprins” Juan Carlos, 24 augustus 1970 (Nationaal Archief – Anefo, nrs. 923-7748 en 923-7749) Geheel rechts: Generaal Franco en Prins Juan Carlos en hun echtgenotes woonden diner bij in Barcelona op 7 juli 1970 (Nationaal Archief – Anefo 923-6503)

Spanje heeft dus behalve een slecht gevoel voor proportionaliteit dus ook nog steeds een probleem met de majesteit. Op 13 maart heeft het Hof voor de Rechten van de Mens bepaald dat Spanje niet twee jongens mocht veroordelen voor geweldpleging of haatzaaien alleen maar omdat ze het portret van de koning hadden verbrand (https://www.elperiodico.cat/ca/politica/20180313/estrasburg-condemna-espanya-imposar-preso-dos-manifestants-crema-foto-reis-girona-6685828).

De Spaanse monarchie verliest met de dag steeds meer glans en daar doet geen rechter iets tegen. Sterker nog, een rechter heeft niet lang geleden de zwager van de huidige koning, Iñaki Urdangarin, moeten veroordelen tot opsluiting in een gouden kooi wegens zijn betrokkenheid in een enorm corruptieschandaal (https://elpais.com/elpais/2018/03/12/inenglish/1520848786_006822.html, https://elpais.com/elpais/2018/06/29/inenglish/1530263611_903113.html). Momenteel is zich weer een nieuw schandaal over Juan Carlos aan het ontvouwen, rond de persoon van Corinna zu Sayn-Wittgenstein, waarin er weer sprake is van amoureuze escapades, olifanten, geheime diensten, verdoezeling en verduistering (https://elpais.com/elpais/2018/07/16/inenglish/1531729422_476862.html).

Ontvangst in de tuin van het La Granja Paleis bij Segovia t.g.v. de, indertijd, Spaanse nationale feestdag op 18 juli 1974 – op die dag vierde men de verjaardag van de staatsgreep die Generalísimo Franco tegen de Tweede Spaanse Republiek had ondernomen in 1936. Prins Juan Carlos van Bourbon en zijn vrouw Prinses Sophia gaven deze receptie. Prins Juan Carlos verving hier het Spaanse Staatshoofd Franco die in het ziekenhuis lag. (Nationaal Archief Anefo 927-3402).

De huidige koning, Filips VI, de zoon van Juan Carlos, heeft geen persoonlijk schandaal nodig om zich door velen gehaat te maken in Catalonië. Hij heeft op 3 october, zoals gezegd, in een televisietoespraak zijn woede geuit over de onafhankelijkheidsstrevers en zijn waardering uitgesproken voor de gezagsdragers die twee dagen tevoren zoveel mensen bij de stembussen het ziekenhuis in hadden geknuppeld. Dit was een onvergeeflijke misstap en een grove misrekening (zie volgende kwestie mede naar aanleiding van deze “error imperdonable en la crisis catalana”, http://www.elintelecto.com/2018/07/15/monarquia-felipevi-referendum-espana/) De koning is op 24 october 2017 door de burgemeester van Girona verklaard tot persona non grata, een ongewenst persoon, in de stad; de gemeenteraad heeft die verordening bevestigd op 13 maart 2018 (https://www.lavanguardia.com/local/girona/20180313/441497397104/pleno-girona-confirma-felipe-vi-persona-non-grata.html). Bij de opening van het Mobile World Congress in Barcelona op 25 februari 2018 is de koning niet formeel ontvangen door de Catalaanse bewindslieden – alleen de nieuwe chef van de Catalaanse politie, de vervanger van Trapero die nu wordt vervolgd, stond klaar om een handje te geven; de burgemeester van Barcelona en de bewindslieden van Catalonië schoven later aan bij de maaltijd, geheel ontspannen en goed geluimd, tegenover de stille koning en de zuurpruimen van de PP (https://www.lavanguardia.com/politica/20180225/441078002967/plante-autoridades-cataluna-rey-felipe-vi-mwc.html). Ook het volgende (staats-) bezoek van de Spaanse koning aan de (Republiek van) Catalonië gaf problemen. Op 28 juni zou de jaarlijkse prijs van de Stichting Prinses van Girona (Fundació Princesa de Girona) voor ondernemende jongeren door de koning worden uitgereikt in het auditorium van de stad. Aanvankelijk werd er bezwaar gemaakt onder het voorwendsel dat er werkzaamheden aan het auditorium zouden worden verricht. Maar de burgemeester Marta Madrenas, partijgenoot en opvolger van Carles Puigdemont, gaf sowieso geen toestemming voor het gebruik van de zaal of enig ander alternatief in de stad. Daarop werd de koning uitgenodigd om te komen naar een landhuis van de culinaire familie Roca, de Espai Mas Marroch. Als gevolg van hun keuze de koning te vergasten op een mooi diner en hem de gelegenheid te bieden de ceremonie in stijl te laten doorgaan, hebben veel Catalanen algemeen opgeroepen tot een boycot van El Celler de Can Roca, het drie-Michelin sterrenrestaurant dat toevallig net wereldwijd gevierd is met een eigen aflevering in de Netflix-serie Chef’s Table (https://www.netflix.com/nl/title/80007945; voor de hele zaak, zie https://www.vilaweb.cat/noticies/girona-es-gira-desquena-a-felipe-vi/; en https://www.theguardian.com/world/2018/jun/20/top-catalan-chef-joan-roca-defends-decision-to-host-spanish-kings). In verder protest ter plaatse heeft de gemeente Caldes de Malavella besloten om tijdens het bezoek van de koning, die uiteindelijk naar een hotel in de omgeving van deze plaats moest uitwijken, het plein voor het gloednieuwe gemeentehuis te vernoemen naar de dag van het referendum van vorig jaar: met een videoboodschap van Carles Puigdemont werd la plaça U d’Octubre feestelijk geopend op een manier die past bij de Catalanen (http://www.ccma.cat/catradio/alacarta/catalunya-al-dia/placa-u-doctubre-aprofitant-la-presencia-del-rei-a-caldes-de-malavella/audio/1007155/; https://www.regio7.cat/arreu-catalunya-espanya-mon/2018/06/29/protestes-contra-presencia-felip-vi/484175.html; https://www.vilaweb.cat/noticies/caldes-de-malavella-inaugura-la-placa-u-doctubre-coincidint-amb-la-visita-de-felip-vi-a-les-comarques-gironines-2/; https://www.aldia.cat/catalunya/noticia-caldes-malavella-girona-bateja-placa-doctubre-contra-visita-rei-20180628220316.html).

Kwestie 6. ¡Viva la Republica Española? Visca la Republica Catalana?

Nu er in de landelijke politiek steeds vaker gesproken wordt over de mogelijkheid om een referendum te houden over de afschaffing van de monarchieis er zelfs via change.org een petitie daartoe gestart (https://www.change.org/p/referendum-sobre-la-monarquia). Er zou een meerderheid kunnen worden gevonden voor de verandering van de monarchie in een republiek (http://www.elintelecto.com/2018/07/15/monarquia-felipevi-referendum-espana/; https://federacion.republicanos.info/2018/06/30/la-monarquia-ha-muerto-pero-psoe-y-podemos-tienen-miedo/). Dit zou voor de Catalaanse onafhankelijkheidsstrevers een interessant nieuw perspectief kunnen bieden: Alberto Garzón, econoom en algemeen coordinator van Verenigd Links (Izquierda Unida), heeft op 6 juli 2018 Quim Torra, de huidige president van Catalonië, het vergezicht gegeven op een zinvolle mate en aard van autonomie van Catalonië als deel van een nieuw te vormen federale Republiek Spanje (“república federal”) (https://www.aldia.cat/espanya/noticia-garzoniu-trasllada-torra-republica-federal-solucionaria-problemes-20180706124029.html). Iets zegt me dat we hier binnenkort véel meer te overdenken en te bespreken hebben!

Kwestie 7. Oprichting Crida Nacional

Bepaald niet onbelangrijk. Maar tijd schiet nu tekort om dit uit te werken.

Appendix: eerder stukje over de uitspraak van de Duitse rechter

13 juli

De rechter in Sleeswijk-Holstein heeft dus bepaald dat Puigdemont niet kan worden uitgeleverd aan Spanje voor rebellie of seditie, maar slechts op grond van de aanklacht van verduistering/malversatie. De aanklacht van “rebellie” is, bij gebrek aan het gebruik van geweld of het aanstichten daartoe, ontoelaatbaar; het verzoek is niet ontvankelijk, want een dergelijk delict van rebellie-zonder-geweld-met-een-sanctie-van-30-jaar-gevangenschap blijkt, na grondig onderzoek (in Duitsland, België, Schotland, Zwitserland) op verzoek van Spanje en de praktische omstandigheden van Puigdemont’s (cum suis’) tournee als politieke vluchteling(en) in Europa, niet te bestaan. Toch zitten op dit moment nog steeds 10 Catalaanse politici ten onrechte gevangen op grond van “een niet-bestaand delict”, in een vooralsnog eindeloze “voorlopige” hechtenis die in het geval van sommigen nu al negen maanden (!) duurt. Nog eens zes Catalaanse politici, waaronder Carles Puigdemont, zijn door de schandelijke vervolgingen in ballingschap gedreven.
En de verduisteringen? Ze hebben hard gezocht naar bewijzen van het misbruik van publieke middelen, maar zelfs de plastic stembussen die gebruikt zijn op 1 october 2017 blijken te zijn betaald uit particuliere fondsen. Alleen de zaak van de forensische reiskostenvergoeding van de kiescommissie loopt nog. Potloden en paperclips. En dat na de miljoenenfraude van de zaak Gürtel, waar zo veel (ex-)bestuurders van vooral de Partido Popular voor zijn veroordeeld en waar zoveel meer mensen vermoedelijk goed mee weg zijn gekomen – niet in ballingschap, maar gewoon thuis, aan hun eigen keukentafel.
Laten we hopen dat Carles Puigdemont en zijn vervolgde companen snel weer vrij kunnen lunchen samen, in Girona, in Vic, in Barcelona, Solsona of waar ook in een vrij Catalonië. Die toekomst moet worden gemaakt “in Europa” en, zoals Quim Torra dat gisteren al zei, daartoe is door het gerechtshof van Sleeswijk-Holstein weer een nieuwe stap gezet.

Voor de Schotse rechter, zie Catalaanse Troebelen 26.

Voor de zaak Gürtel, Catalaanse Troebelen 28.

Politieke gevangenen en vluchtelingen, “catalanoparlants”, in Europa (Catalaanse Troebelen 30)

13 juli 2018 door HJLirb

Facebook stukje d.d. 13 juli 2018:

De rechter in Sleeswijk-Holstein heeft dus bepaald dat Puigdemont niet kan worden uitgeleverd aan Spanje voor rebellie of seditie, maar slechts op grond van de aanklacht van verduistering/malversatie. De aanklacht van “rebellie” is, bij gebrek aan het gebruik van geweld of het aanstichten daartoe, ontoelaatbaar; het verzoek is niet ontvankelijk, want een dergelijk delict van rebellie-zonder-geweld-met-een-sanctie-van-30-jaar-gevangenschap blijkt, na grondig onderzoek (in Duitsland, België, Schotland, Zwitserland) op verzoek van Spanje en de praktische omstandigheden van Puigdemont’s (cum suis’) tournee als politieke vluchteling(en) in Europa, niet te bestaan (voor de Schotse rechter, zie http://www.lirb.nl/historia-the-historyliner/1646/). Toch zitten op dit moment nog steeds 10 Catalaanse politici ten onrechte gevangen op grond van “een niet-bestaand delict”, in een vooralsnog eindeloze “voorlopige” hechtenis die in het geval van sommigen nu al negen maanden (!) duurt. Nog eens zes Catalaanse politici, waaronder Carles Puigdemont, zijn door de schandelijke vervolgingen in ballingschap gedreven.
En de verduisteringen? Ze hebben hard gezocht naar bewijzen van het misbruik van publieke middelen, maar zelfs de plastic stembussen die gebruikt zijn op 1 october 2017 blijken te zijn betaald uit particuliere fondsen. Alleen de zaak van de forensische reiskostenvergoeding van de kiescommissie loopt nog. Potloden en paperclips. En dat na de miljoenenfraude van de zaak Gürtel, waar zo veel (ex-)bestuurders van vooral de Partido Popular voor zijn veroordeeld en waar zoveel meer mensen vermoedelijk goed mee weg zijn gekomen – niet in ballingschap, maar gewoon thuis, aan hun eigen keukentafel (zie hiervoor http://www.lirb.nl/historia-the-historyliner/de-val-van-rajoy-de-catalaanse-troebelen-28/).
Laten we hopen dat Carles Puigdemont en zijn vervolgde companen snel weer vrij kunnen lunchen samen, in Girona, in Vic, in Barcelona, Solsona of waar ook in een vrij Catalonië. Die toekomst moet worden gemaakt “in Europa” en, zoals Quim Torra dat gisteren al zei, daartoe is door het gerechtshof van Sleeswijk-Holstein weer een nieuwe stap gezet.

Davant la decisió dels tribunals alemanys que consideren inadmissible la rebel·lió, exigeixo l’alliberament immediat dels companys i companyes que són a la presó. Ja n’hi ha prou d’aquest abús. Sense justícia no pot haver-hi justícia ni llibertat https://bit.ly/2mbklnB

Facebook stukje d.d. 13 juli 2018:

Zojuist is bekend geworden dat Carles Puigdemont door Duitsland zal worden uitgeleverd aan Spanje. De 130e president van Catalonië wordt door de Spaanse Justitie verantwoordelijk gehouden voor de organisatie van het referendum van 1 october en het latere besluit, na de verkiezingen van december, om de onafhankelijke Catalaanse Republiek uit te roepen. Spanje wil hem graag opsluiten voor zo’n 30 jaar wegens rebellie en seditie. Maar het gerechtshof van de Duitse deelstaat Sleeswijk-Holstein wil hem alleen uitleveren op grond van de ver ondergeschikte aanklacht wegens misbruik van publieke middelen. Quim Torra, Puigdemont’s “plaatsvervanger” in het huidige regiobestuur, heeft verheugd gereageerd op deze uitspraak: laten ze hem maar berechten voor die malversaties, nu toch al herhaaldelijk is gebleken, na uitputtend en wraakzuchtig onderzoek, dat er géén enkel spoor van misbruik was te vinden. Heel Europa kan nu zien dat de aanklachten van rebellie en seditie ongeldig zijn.

De zaak verloopt vandaag stormachtig.
Verwijzingen:
https://www.lavanguardia.com/…/puigdemont-extradicion-alema…

http://www.faz.net/…/carles-puigdemont-soll-an-spanien-ausg…

Nederlandstalig en summier:
https://nos.nl/…/2241123-puigdemont-wordt-uitgeleverd-aan-s…

Reactie Quim Torra:
https://www.lavanguardia.com/…/quim-torra-contento-puigdemo…

De tweetaligheid in Catalonië als koloniaal instrument (De Catalaanse Troebelen 29)

7 juni 2018 door HJLirb

De minister van Cultuur in de nieuwe regering van Catalonië, Laura Borràs i Castanyer, heeft deze week ter introductie van haar toetreding het Castiliaans (=Spaans) een “opgelegde taal” genoemd. Het gedwongen gebruik van het Spaans, de “linguistische substitutie”, maakt volgens haar deel uit van het “kolonisatieproces” dat Catalonië heeft moeten ondergaan (https://www.elperiodico.com/es/politica/20180529/laura-borras-consellera-cultura-manifiesto-koine-bilinguismo-6846737).

Zoals ze eerder had verklaard als mede-ondertekenaar van het manifest van de Grup Koiné op 31 maart 2016 (voor haar ondertekening, zie http://llenguairepublica.cat/prodsite/wp-content/uploads/2016/04/Llista-tancada-de-primers-signants-llegida-al-Paranimf.pdf), vond de gedwongen subsitutie van de endogene taal van Catalonië (dus “van binnen uit ontstaan”) door die van de politieke overheersers plaats vanaf de annexatie van Catalonië in 1714 (voor de tekst van het manifest van de groep Koiné, een verzameling taalkundigen,onderwijsdeskundigen, schrijvers, vertalers en juristen, dat uitdrukkelijk gericht is op de “linguistische normalisatie van het onafhankelijke Catalonië”, in versies van october 2015 en maart 2016, zie http://llenguairepublica.cat; of https://estaticos.elperiodico.com/resources/pdf/3/6/1459435084463.pdf?_ga=2.15948016.795179698.1528356009-2092597051.1501226203)

Laura Borràs i Castanyer (foto 15 october 2016 Wikimedia Commons, attr. “Catosfera”)

De Catalaanse taal (en cultuur) heeft de twee eeuwen van Castiliaanse taaloverheersing overleefd, over de gehele duur in de private sfeer en vanaf het midden van de 19e eeuw ook in de publiekelijk zichtbare culturele bovenlaag dankzij een grotendeels clandestiene “wedergeboorte” (de “Renaixença”) zodat die zich gezond en wel kon manifesteren in de vrijheid van de Tweede Spaanse Republiek (1931-1939). Maar daarna werd de taal opnieuw onderdrukt, over de gehele linie vanaf 1939, met de wraakzuchtige ongenadigheid van de Franquistische dictatuur. Ook na de transitie naar een constitutionele parlementaire monarchie in 1978 is de onderschikking van het Catalaans gehandhaafd gebleven. De taalkundige overheersing door het Castiliaans is sindsdien, net als tijdens de periode van Franco, nog in de praktijk verder in de hand gewerkt door de bevordering van de immigratie van Castiliaans-sprekenden als onwillekeurig instrument van de taalkundige kolonisatie (“la utilització d’una immigració arribada de territoris castellanoparlants com a instrument involuntari de colonització lingüística”). Ondanks de wisselende mate waarin de taal politiek en juridisch nog kon worden gewaarborgd, in het regionaal bestuur en het onderwijs, is toch het Catalaans een levende taal gebleven. Die taal is ook nadrukkelijk zuiver gebleven en dus door de praktische “onderdompeling” (“immerció”), als het ware in een Castiliaans badwater, niet gedegradeerd tot een een soort dialect van het Castiliaans.

De Groep Koiné klaagt de politieke ideologie van de “tweetaligheid” van Catalonië aan met de gedachte dat het abnormaal is, en in iedere andere context zal dat ook zo algemeen worden geacht, dat een regering de verdringing zou aanmoedigen van een inheemse taal door de taal van immigranten. De tweetaligheid was en is een instrument van Spaanse overheersing.

Oké, Laura Borràs zet dus mooi de toon voor het beoogde beleid van de nieuwe regering van Quim Torra. Die gaat met de blik gericht op de realisatie van de Catalaanse Republiek binnenkort onderhandelen met een eveneens nieuwe regering van Spanje, waarin de Catalanisten felle tegenstand zullen ondervinden van onder meer minister Josep Borell, Catalaan van geboorte maar een overtuigd unionist en onbehoorlijk aggressief tegenstander van de Catalaanse onafhankelijkheid.

De tegenvoeter van Laura Borràs in die Spaanse regering is Màxim Huerta. Deze huidige Spaanse minister van Cultuur stelde in 2010 dat hij “al dat Catalaanse gedoe maar heel provinciaal” vond en dat hij “schijt in de sodemieter van de seperatisten” (“A mi todo esto del estatut me parece tan provinciano…”; cf. “Me cago en el puto independentista”, een variatie op de Spaanse zegswijze “ik schijt in de melk van de hoer die jou heeft gebaard”, maar dan nu met een manhoer, dus zonder melk – of zou dat een melkhoer zijn ? – kortom zijn gekwetter is alleszins erg onbeschaafd: http://elmon.cat/politica/nou-ministre-cultura-esborra-piulada-racista-sobre-persones-negres-franca). Ook heeft hij gemeend allerlei xenofobe en racistische kreten te moeten twitteren zodat je begrijpt waarom er nu al wordt geroepen om zijn aftreden (http://elmon.cat/politica/jxcat-demana-que-nou-ministre-cultura-no-prengui-possessio).

Onthoud die naam: Màxim Huerta. Deze man is duidelijk een aanwinst voor de regeringsploeg van de Spaanse PSOE!

Màxim Huerta op de boekenbeurs van Madrid in 2016 (Wikimedia Commons attr. Dicasto)

Update 13 juni 2018. Nog maar net geïnstalleerd als minister van Cultuur van Spanje, is Màxim Huerta – de grote belofte van de PSOE – misschien alweer op weg naar buiten. Hij blijkt vorig jaar te zijn veroordeeld voor belastingfraude en daarbij ging het om grote bedragen (https://politica.elpais.com/politica/2018/06/13/actualidad/1528873407_405868.html). (Kun je dan nog een verklaring van goed gedrag krijgen? Waarom wist “men” dat niet? Wordt zoiets verzwegen?) De huidige regering, waar hij dus deel van uitmaakt, kon alleen maar bestaan omdat men de vorige heeft laten vallen vanwege gebleken (en tevergeefs verdoezelde) corruptie in de regeringspartij (PP). Met deze man, die een paar jaar geleden heeft gekwetterd te schijten in [de moedermelk van] de hoeren die de Catalanisten hebben gebaard, probeerde de Spaanse PSOE regering dus de culturele belangen van het land te beheren en te bevorderen. Wat je noemt een shit-cultuur.

Rajoy heeft zijn broekriem te strak aangetrokken (De Catalaanse Troebelen 28)

25 mei 2018 door HJLirb

Fel aangespoord door Rajoy en de zijnen heeft de Spaanse justitie (onder leiding van de rechter Llarena) de laatste maanden onophoudelijk doch geheel tevergeefs gezocht naar aanwijzingen dat het Catalaanse bestuur publieke middelen zou hebben gebruikt voor de organisatie van het Catalaanse referendum van 1 october 2017. Er is niets gevonden (zie bijvoorbeeld LaVanguardia van 29 april 2018). Zelfs de plastic stembussen met het logo van de Generalitat blijken met privaat geld te zijn betaald. Alleen het onderzoek naar de trein- en taxi-bonnetjes van de kiescommissie zou volgens de “jagers” misschien nog wat kunnen opleveren (El Món d.d. 2 mei 2018).

Stembus gebruikt in het referendum over Catalaanse onafhankelijkheid op 1 october 2017 (foto Màrius Montón, Wikimedia Commons)

Niettemin beschouwt de Spaanse regering de Catalaanse rebellen nog steeds als gevaarlijke criminelen, al zijn de Spaanse rechters er evenmin in geslaagd om voor buitenlandse juristen (waaronder rechters in België, Schotland, Zwitserland en Duitsland en juristen belast, bij onder meer de VN en Amnesty International, met het waarborgen van de mensenrechten) aannemelijk te maken dat de verdachten zich schuldig zouden hebben gemaakt aan gewelddadigheid of de aansporing daartoe. Spanje heeft meerdere politici en leiders van burgerbewegingen nog steeds in “voorlopige” hechtenis zitten – in sommige gevallen nu al langer dan een half jaar – zonder recht op borgtocht, met beperkt bezoekrecht en onder strenge censuur. Internationaal wordt er steeds meer getwijfeld aan de politieke onafhankelijkheid van de Spaanse rechtspraak (zie bijv. https://www.ft.com/content/468e8138-539d-11e8-b24e-cad6aa67e23e).

Diezelfde regering, geleid door premier Mariano Rajoy van de PP, is nu gisteren ernstig in verlegenheid gebracht door een reeks veroordelingen in de massale corruptie zaak “Gürtel” die al zeker sinds 2009 sleept (het staat in alle kranten, zie bijv. https://elpais.com/tag/caso_gurtel/a). De naam slaat op het Duitse woord voor “broekriem” dat een vertaling is van de eigennaam van de zakenman, Correa, die de spil vormde van het criminele netwerk dat de PP met een miljoenenspel diende in verkiezingen en dat aan de andere kant allebei zakenvrienden diende in onder meer de toekenning van aanbestedingen. Een grote groep prominente politici en bestuurders van de Partido Popular is, tezamen met meerdere ambtenaren en zakenlieden, 29 mensen bij elkaar, nu tot een totaal van 351 jaar veroordeeld wegens systematische corruptie, omkoping en belastingfraude in de periode 1999 – 2006 (voor meer over de zaak Gürtel en het systematische karakter van de politieke corruptie rond de PP over een langere periode, het verband met het Franquisme en de ondermijnende werking op de rechtstaat, zie Ramón Cotarelo & José Manuel Roca, La Antitransición. La derecha neofranquista y el saqueo de España. Valencia: Tirant Humanidades 2015). De koningsspil Correa zelf kreeg 51 jaar. Volgens de het gewezen lid van de Audiencia Nacional en leider van het Gürtel onderzoek Baltasar Garzón zou nu zijn geoordeeld dat de PP zich vanaf het begin heeft bewogen langs de randjes van de wet en de democratische ethiek die past bij een rechtstaat (http://www.lasexta.com/programas/al-rojo-vivo/entrevistas/baltasar-garzon-tas-la-sentencia-del-caso-gurtel-la-justicia-es-lenta-como-un-elefante-pero-al-final-cumple-su-mision_201805245b06a9760cf27ac1a1b38ee2.html:”el PP se ha regido al margen de la ley prácticamente desde su inicio, según la sentencia”, parafrase van geluidsfragment vanaf ongeveer 04:12; ). De PP probeert zich nu, meer dan ooit, van de kwestie los te weken maar met weinig succes: zo wordt premier Rajoy nu verdacht van meineed. Of tenminste van onvolledigheid in zijn verklaringen tegenover de rechters vorig jaar. De Socialisten (Podemos en PSOE) zullen zijn regering misschien doen wankelen met een motie van wantrouwen (bijv. https://elpais.com/elpais/2018/05/24/inenglish/1527173372_872035.html). Tien tegen één dat veel critici zullen menen dat de grotere kopstukken van het criminele netwerk met deze finale alsnog grotendeels of geheel buiten schot zijn gebleven (Cotarelo & Roca 2015 indachtig, inz. p. 90: Aznar en Rajoy). Ik ben zeer benieuwd.

De hardvochtigheid waarmee de Catalanisten werden gefrustreerd in hun pogingen de eigen democratische burgerrechten te doen gelden is grotendeels te verklaren als “bliksemafleider” – ik heb daar eerder op gezinspeeld (http://www.lirb.nl/historia-the-historyliner/te-wapen-ze-openen-de-tolpoortjes/). Maar de bliksem sloeg gisteren toch in. In Madrid. De afleidingsmanoeuvre heeft ernstige gevolgen gehad ook voor de geloofwaardigheid van de Spaanse Justitie. Die heeft gisteren misschien bewust een stoere daad willen stellen met de zware veroordelingen en is in ieder geval consequent in het uitdelen van harde klappen! Maar goed, alles moet veranderen om alles bij hetzelfde te laten (met verwijzing naar Tomasi di Lampedusa). Ciudadanos staat in de wacht om de regeringsrol van de Partido Popular over te nemen. En het is maar de vraag of die verandering veel zal betekenen voor de kansen van de Catalaanse Republiek.

“Te wapen! Ze openen de tolpoortjes!!!” (De Catalaanse Troebelen 27)

10 april 2018 door HJLirb

De Guardia Civil heeft vandaag twee Catalaanse demonstranten opgepakt die een prominente rol (zouden) hebben gespeeld in de opening van tolpoortjes of juist de blokkade van snelwegen op 27 maart j.l. (https://politica.elpais.com/politica/2018/04/10/actualidad/1523342864_563615.html). De demonstranten deden dit om te protesteren tegen de arrestatie van Puigdemont in Duitsland en het harde optreden van de politiediensten tijdens de protestdemonstraties in Barcelona direct daarop. “There were also demonstrations in all four of Catalonia’s provincial capitals and major roads were blocked by sit-down protests amid a growing sense that the era of peaceful pro-independence demonstrations is over, despite appeals from the main secessionist parties for calm.” (https://www.theguardian.com/world/2018/mar/25/catalan-leader-carles-puigdemont-held-by-german-police). De arrestaties van vandaag markeren de praktische start van de door Rajoy op 3 april aangekondigde strijd van de Spaanse regering tegen de snel in getal en verspreiding groeiende “Committees ter Bescherming van de [Catalaanse] Republiek” (Comitès de Defensa de la República – CDR) ((https://politica.elpais.com/politica/2018/04/03/actualidad/1522748714_003598.html). Er was aangekondigd dat leden van de CDR bij demonstraties zouden worden vervolgd niet slechts wegens burgerlijke ongehoorzaamheid of verstoring van de openbare orde, maar nadrukkelijk ook voor rebellie. En zoals nu blijkt dus ook voor terrorisme – het openen van de tolpoortjes bij Sitges op 2 april wordt op deze manier een daad van geweld van de allerhoogste orde die strafbaar is met tenminste 30 jaar (http://www.ccma.cat/324/linforme-de-la-guardia-civil-sobre-els-cdr-que-llarena-ha-demanat-pel-cas-de-rebellio/noticia/2848134/ en http://www.ccma.cat/324/els-cdr-tallen-lautopista-c-32-a-sitges/noticia/2847895/). Dat riskeert nu de mevrouw die op sociale media een audioboodschap heeft verspreid waarin ze de demonstraties toelicht en met instructies aanbeval (https://www.elperiodico.cat/ca/politica/20180410/guardia-civil-dete-membre-cdr-protestes-peatges-setmana-santa-6746368). De CDR is in Spaanse ogen een criminele en zelfs terroristische organisatie. Pas op: de Catalaanse terroristen openen de tolpoortjes bij Figueres en Sitges!

En zo lijkt “het neo-Franquistische Rechts” (met verwijzing naar Ramón Cotarelo en Jose Manuel Roca, La Antitransición. La derecha neofranquista y el saqueo de España, Valencia 2015) opzettelijk in Catalonië de vorming van een terroristische organisatie als de ETA in de hand te werken (http://www.lavanguardia.com/politica/20180403/442150209888/cdr-kale-borroka-fiscalia.html). Want ze wíllen dat de Catalanisten gewelddadig worden.

Immers, dan zou het gemeenschappelijke vijandschap de Spanjaarden weer kunnen verenigen achter de vertrouwde traditionalisten, veilig en geborgen in de vertrouwde volksalliantie van weleer; het is een bijkomend voordeel dat men ook meteen de grote corruptieschandalen zou vergeten waarin de leden van de Partido Popular en het Bourbonse Koningshuis verwikkeld zijn geraakt (zoek desgewenst op “Gürtel”).

Er staat veel op het spel. De Spaanse regering is al meer dan een half jaar bezig om de prominente voorstanders van de Catalaanse onafhankelijkheid te verbinden met gewelddadigheid; zodra en in zoverre ze dát lukt, maken hun aanklachten van rebellie kans om ook in de ogen van het internationaal recht te worden erkend. Puigdemont wordt ook niet uitgeleverd/overgedragen op grond van het Europees aanhoudingsbevel op last van rebellie omdat ze de koppeling met georganiseerd geweld nog niet overtuigend hebben kunnen maken. Maar misschien dat ze dat met toegenomen provocatie en verdachtmaking het op termijn wél zou lukken.

Update d.d. 11 april 2018:El Periodico (https://www.elperiodico.cat/ca/politica/20180410/guardia-civil-dete-membre-cdr-protestes-peatges-setmana-santa-6746368)
De werkelijke daden zijn tot nu toe de blokkades van snelwegen en juist het open gooien van de tolpoortjes, maar mevrouw C. heeft wel gefantaseerd over toekomstige acties, publiekelijk én in militante bewoordingen, met als optiesde blokkade en “inname” van de luchthaven, de haven en het complex van voedselgroothandels (Mercabarna). (https://www.elperiodico.cat/ca/politica/20180410/audio-detinguda-cdr-parar-port-mercabarna-vaga-indefinida-6746938)

Laat ik het duidelijk zeggen: ik heb geen enkele sympathie voor anarchisten – in zoverre dat die de CDR domineren. Hier brengen ze het proces van afscheiding alleen ook maar in gevaar. Maar goed, terrorisme? Wordt ze nu niet toch op verklaarde intentie vervolgd?

Update d.d. 13 april 2018: de rechter van de Audiència Nacional heeft de eis van de aanklager (Fiscalia) om Tamara C. te vervolgen gedeeltelijk afgewezen en geoordeeld dat er geen sprake is van “terrorisme” (max. levenslang) of “rebellie” (max. 30 jaar) maar wel van de verstoring van de openbare orde (waarop een maximum straf staat van 6 jaar). De vrouw is voorwaardelijk vrijgelaten maar de zaak is nog niet afgelopen – de zaak zal voor een ander hof worden voortgezet. Het openbaar ministerie meent namelijk dat ze toch moet worden beschouwd als een lid van een organiserend management team van een criminele organisatie die gericht is op rebellie en seditie; en dat met haar acties en verklaringen – en vooral de vooralsnog geheime plannen die men veronderstelt te bestaan – het vermeende gewelddadige karakter van het proces van afscheiding een “vertaling op straat” zou hebben gekregen. En zo wordt deze strafzaak nadrukkelijk verbonden met de zaken tegen Puigdemont en Trapero. (“Segons el ministeri públic, amb aquestes conductes “es trasllada al carrer amb actuacions violentes el procés sobiranista català que s’investiga en dos procediments al Tribunal Suprem i l’Audiència Nacional, com una clara amenaça directa a l’ordre constitucional establert”. Es refereix al seguit contra el Govern de Puigdemont i la Mesa del Parlament que va permetre la tramitació de les lleis de desconnexió i a l’obert contra el major dels Mossos, Josep Lluís Trapero, i la cúpula política del cos.” (https://www.elperiodico.cat/ca/politica/20180412/jutge-preso-terrorisme-detinguda-cdr-6752644). Zie ook, in het Engels, Catalan News: http://www.catalannews.com/society-science/item/terrorism-and-rebellion-charges-dropped-against-pro-independence-activist.

HJLirb

Luepp – A Digital Storyteller’s Notepad

Tagarchief: Catalunya